کسی کاو مرد جای و چیزش که راست؟

که شد کارجو بنده با شاه راست

که جهان زودسیر و بد مهر است

همه خاری ست اگر چه‌گلچهراست

حلوا که طعام نوش بهر است

در هیضه‌ خوری، به جای زهر است

جوهر معنی من از مظهر است

در درون این صدف چون گوهر است

جوشش او این کتاب مظهر است

نور ذات او بمعنی جوهر است

انعام تو عام است و دلم بی بهر است

تریاک کزو هلاک خیزد زهر است

تو لقمهٔ باز در دم صعوه نهی

وآنگه گویی فرو بر آخر قهر است

پیش این شهد و پیش آن زهر است

نزد این لطف و نزد آن قهر است

صفات حق تعالی لطف و قهر است

رخ و زلف بتان را زان دو بهر است

میر بازار و شحنه شهر است

شرع ازو او ز شرع بی بهر است

شد خوش کش ازان حواله بهر است

غافل که در آن نهان چه زهر است

الهی بر فلک تا شمع مهر است

بجای سفره شمعش سپهر است

چالاک‌تر از خران شهر است

این لوله خرک تمام دهر است

بگیریدش که این طرار دهر است

بگیریدش که این آشوب شهر است

آنم که رعیت کمینم دهر است

تریاق زمانه با خلافم زهر است

عالم به ممالک جلالم شهر است

دریای محیط خندق آن شهر است

بر افلاکت مصاحب ماه و مهر است

ادیم فرش تو نطع سپهر است

که تا گردنده مینای سپهر است

به چرخ افتاده جام ماه ومهر است

صفات حق تعالی لطف و قهر است

رخ و زلف بتان را زان دو بهراست

حکم هر نیک و بد که در دهر است

زهر در نوش و نوش در زهر است

گفت اسلام آورم گر من، به راست

چیست بهرم ، گفت آنچه عامه راست

محبس قصر بهتر از شهر است

که ز نور و نظافتش بهر است