چون گسی کردمت بدستک خویش

گنه خویش بر تو افگندم

خانه از روی تو تهی کردم

دیده از خون دل بیاگندم

عجب آید مرا ز کردهٔ خویش

[...]

من گریه به خنده در همی پیوندم

پنهان گریم به آشکارا خندم

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه ای که چون نیازمندم

من گریه به خنده در همی پیوندم

پنهان گریم به آشکارا خندم

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه ای که چون نیازمندم

دل اندر مهر آن بت‌روی بندم

هر آنچه او پسندد من پسندم

چرا من خویشتن را بد پسندم

بهانه زان بدی بر بخت بندم

که شش ماه است تا من دردمندم

منم بسته که بیماریست بندم

کجا من نیز همچون تو نژندم

نژندی خویشتن را کی پسندم

نگارینا ز من بپذیر پندم

که من نیکم به تو نیکی پسندم

به دست خویش چاه خویش کندم

امید دل به چاه اندر فگندم

دریغا مردی و نام بلندم

کمان و تیر و شمشیر و کمندم

نبینم گیتی و دیده ببندم

کجا از هرچه بینم مستمندم

اگرم بکشی، برکشتن تو خندم

من چو جرجیس تن خویش بپیوندم

ور بدری شکم و بندم از بندم

نرسد ذره‌ای آزار به فرزندم

گرچه بکشی تو مرا، صابر و خرسندم

که مرا زنده کند زود خداوندم

نذونی ای فلک که مستمندم

وامو پر بد مکه که دردمندم

بیک گردش که میکردی ببینی

چو رشته مو بسامانت ببندم

هر چند که این بند ز پای افکندم

دانم که بود بند چنین یک چندم

دربند هر آنچه می دهد خرسندم

کاین نعمت ها نبود پیش از بندم

که بر او زبور سخن بندم

دل در این بند بود یک چندم

من بر این کار و بار می‌خندم

دل در این روزگار چون بندم

پیش تو چون سنان کمر بندم

خون همی گریم و همی خندم

گفت از این خرزه گرچه دربندم

آن چنان خر نیم خردمندم

کمر از بهر تو همی بندم

کز پی سوختن همی خندم