از گرمی خورشید رخ روشن او

رنجورتر است از دل عاشق تن او

یک روز که فرصت بود از دامن او

چون سایه درون شوم به پیراهن او

او سری بود و عقل گردن او

او دلی بود و انبیا تن او

تشنه مانده زبان دشمن او

جان او خشم کرده با تن او

زاهدی کاینچنین بُوَد فن او

بگریز از سرا و برزن او

صوفی‌یی کاینچنین بُوَد فن او

یک جهان کیر در کس زن او

نگذارد رقیب توسن او

که ببوسد نسیم دامن او

در شعر مپیچ و در فن او

چون اکذب اوست احسن او

جان چراغ است و عقل روغن او

عقل جان است و جان ما تن او

خز حمری تنیده بر تن او

خون او در دوال گردن او

وانکه زین شرط بگذرد تن او

خون بی‌شرط او به گردن او

همتِ خلق و رایِ روشن او

دِرع پولاد گشت بر تن او

دی میگفتم دستِ من و دامنِ او

چون خونِ من او بریخت در گردنِ او

پروانه به پای شمع از آن افتادست

تا شمع به اشکِ خود بشوید تنِ او

ولی در هر جهان از مرد و زن او

نه بیند جز خدای خویشتن او

ملایک خاشه روب گلشن او

خلایق خوشه چین خرمن او

بسی گفته ز درد اینجا سخن او

بگشته هر زمان در جان و تن او

هر آنکو دست زد در دامن او

خوشی آسوده شد در مسکن او

بمنزلگاه دل دارد وطن او

حقیقت دید جان خویشتن او

حق بسی گفته ثنا در شأن او

گر نمی‌دانی بخوان قرآن او

با علی گفتا و فرزندان او

بود این اسرارها در شأن او

هر صبح که خندید زخندیدن او

دیدم دل خود چاک چوپیراهن او

هر شام که بگذشت ، شد از گریۀمن

همرنگ سرآستین من دامن او