غم دیدم از آن کس که مرا می باید

ببریدم از و تادل من بگشاید

نا دیدن او مرا همی بگزاید

گرگ آشتیی کنم چه تا پیش آید

دانی که ترا عشق چه میفرماید؟

گر نفس و هوی را تو بکشتی شاید

در بند هوای نفس اماره مباش

تا بر تو در صفای دین بگشاید

گه گهی اندر سخن دروغ بباید

زانکه به شیرین دروغ دل بگشاید

نه که اگر مرده را دروغ همیدون

زنده کند خود دروغ گفت نشاید

به حوادث رضا دهم شاید

چه کنم آنچنانکه پیش آید

در فصاحت زبان چو بگشاید

بسته گیرد زمانه را شاید

چون امیدم بریده نیست ز تو

همه رنجی که باشدم شاید

اهل بخشایشم سزد که دلت

بر تن و جان من ببخشاید

نگوید آنچه کس را دلکش آید

همه آن گوید او کو را خوش آید

نصیحت‌ها که شاهان را بشاید

وصیت‌ها کز او درها گشاید

آوردی ازان خورش که شاید

تا روزهٔ نذر از او گشاید

چون جان ز لبم نفس گشاید

گر راز گشاده گشت شاید

چون در کان جود بگشاید

گنج بخشد گناه بخشاید

کاین چنین باید، آن چنان شاید

کس زبان بر گزاف نگشاید

خداوندی که جز وی کس نشاید

که تا بر بندگان روزی گشاید

دری کان در چو بر دلبر گشاید

فلک را پرده داری برنشاید

تو دانائی و جز تو کس نشاید

وگردانی کجا رازت گشاید

رموز تو دراینجاگه گشاید

مرا اینجایگه جز تو نشاید

نه آدمیست که در خرمی و مجموعی

به خستگان پراکنده بر نبخشاید

گلیم خویش برآرد سیه گلیم از آب

وگر گلیم رفیق آب می‌برد شاید

هیچ بند از زمانه نگشاید

که دمی اعتماد را شاید

همه زو بیند و ببخشاید

هر چه دارد به هر که پیش آید

عاصیی را اگر ببخشاید

از کرم بی عمل همی شاید