نگردد رزق خلق افزون بطاعت

و نه نقصان پذیرد از معاصی

و لیکن طاعت و عصیان دهد بر

در آن روزی که یؤخذ بالنواصی

داند این حال عابد و عاصی

کز پی دُرّ کنند غوّاصی

هرچ آن ز قبیله گشت عاصی

بیرون فتد از قبیله خاصی

بر سر آتش از سر خاصی

فاخته پر فشان به رقاصی

اگرچه در ره حق خاص خاصی

شوی گر جاه یابی مرد عاصی

مگر آن مرزبان را گفت خاصی

که باید کرد آن سگ را قصاصی

نباشد مرگ را عامی و خاصی

کزو ممکن نشد کس را خلاصی

بدان امید تا باشد که خاصی

دهد آن قوم را آخر خلاصی

دلم خون شد بحق چون تو خاصی

کزین دردم دهی امشب خلاصی

سر بازی و پای رقاصی

چون توان یافت بی‌تن عاصی؟

گر بری ره به چنین اخلاصی

باشی اندر صف مردان خاصی

که از من رم کند مرغ معاصی

روم تا بردر شهر خلاصی

یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی

نیکو نبود به فضل بی‌اخلاصی

خود گو که زیان به اصل گوهر چه رسد

گر بدگهری پیشه کند غواصی

مده دیگر ازین بندش خلاصی

که تا جانش برآید در معاصی

بود آن طاهر الظاهر که عاصی

نباشد رب خود را از معاصی

نگه دارد حق او را زان معاصی

که باشد در شریعت اختصاصی

نه آن باشد که هر موجود خاصی

باو شد متحد از اختصاصی

صفی را هست هم تحقیق خاصی

بفهمش گر ترا هست اختصاصی

زند چون دور در تن ز اختصاصی

بهر جا باشدش تأثیر خاصی

بهر جا هست او را وصف خاصی

بقطع راه و منزل اختصاصی

ز هر شیئی نیوشد صوت خاصی

که در آن رتبه دارد اختصاصی