سگالیده‌ام روزگار تو را

به خوبی بسیجیده کار تو را

پذیرفتم این زینهار تو را

سپهر تو را شهریار تو را

تا درد رسید چشمِ خون‌خوار تو را

خواهم که کشد جانِ من آزارِ تو را

یا رب که ز چشم‌زخمِ دوران هرگز

دردی نرسد نرگسِ بیمار تو را

تا دیده ام آن لب گهر بار تو را

پیوسته نمک خوانم گفتار تو را

زیرا زبی لعل لب ای یار تو را

بگشاده دهان پسته کردار تو را

تا که نور او کُشد نار تو را

وصل او گلشن کند خار تو را

ای محیط نه فلک یک قطره پرگار تو را

با قیاس ما چکار اندیشه کار تو را

کرده بازوی قدر در کفهٔ میزان خویش

مایهٔ زور آزمائی بار مقدار تو را

هر نفس با صد جهان جان بر تو نتواند شمرد

[...]

حق‌شناسان گر به دست آرند معیار تو را

حد فوق ما سوی دانند مقدار تو را

بادِ که افشاند بهار تو را؟

سنگ که زد شیشه کار تو را؟

نیست چون سیماب آرامی طلب گار تو را

نقد جان بر کف بود دایم خریدار تو را

کرده ایم از شیشه دل گرم بازار تو را

نیست از سنگین دلی با ما سر و کار تو را

نقش بربسته ایم کار تو را

کرده در دامنت ثمار تو را

مختصرتر تحفه‌ بِِه‌ یارِ تو را

می‌ کند سنگین‌ نه‌ او بار تو را

عکاس چو دید نقش دیدار تو را

و آن جلوه قد و طرز رفتار تو را

رشکش آمد، که صفحه جای تو بود

بر دیده نشاند عکس رخسار تو را

عکاس دو کرد عکس رخسار تو را

رونق بفزود جنس بازار تو را

بگشود دو جا متاع حسنت را سر

تا گرم کند دل خریدار تو را