ز مادر همه مرگ را زاده‌ایم

برینیم و گردن ورا داده‌ایم

ز مادر همه مرگ را زاده‌ایم

بناکام گردن بدو داده‌ایم

ز خاکیم و هم خاک را زاده‌ایم

به بیچارگی دل بدو داده‌ایم

که یک سر همه خاک را زاده‌ایم

به بیچاره تن مرگ را داده‌ایم

ز مادر همه مرگ را زاده‌ایم

میان تا ببستیم نگشاده‌ایم

خود اندر جهان مرگ را زاده‌ایم

بدین کار گردن ترا داده‌ایم

فدای تو سرکرده تا زاده ایم

به هر ره که کوشی تو آماده ایم

ما را میفگنید که ما اوفتاده‌ایم

در کار عشق تن به بلاها نهاده‌ایم

آهستگی مجوی تو از ماورای هوش

کاکنون به شغل بی دلی اندر فتاده‌ایم

ما بی‌دلیم و بی‌دل هر چه کند رواست

[...]

ما کلاه خواجگی اکنون ز سر بنهاده‌ایم

تا که در بند کله‌دوزی اسیر افتاده‌ایم

صد سر ار زد هر کلاهی کو همی دوزد ولیک

ما بهای هر کله اکنون سری بنهاده‌ایم

او کلاه عاشقان اکنون همی دوزد چو شمع

[...]

جانا ، عنان دل بهوای تو داده ایم

سر بر خط اشارت عشقت نهاده ایم

بر جان ز خیل مهر تو صفها کشیده ایم

در دل بکوی عشق تو درها گشاده ایم

تا زاده ایم جفت هوای تو بوده ایم

[...]

ما دل به دست مهر تو زان باز داده‌ایم

کاندر طریق عشق تو گرم اوفتاده‌ایم

ما رطل‌های درد تو زان در کشیده‌ایم

کز رمزهای درد تو سری گشاده‌ایم

گفتی که دل بداده و فارغ نشسته‌ای

[...]

به کابین خسرو رضا داده‌ایم

که از تخمه خسروان زاده‌ایم

ما که جوانی به جهان داده‌ایم

پیر چراییم؟ کزو زاده‌ایم

بازآی آخر که در بگشاده‌ایم

تو غرامت کرده باز ایستاده‌ایم

ما همه از بهر مردن زاده‌ایم

جان نخواهد ماند و دل بنهاده‌ایم

که درون سینه شرحت داده‌ایم

شرح اندر سینه‌ات بنهاده‌ایم

لایق آنک بدو خو داده‌ایم

در خور آن رزق بفرستاده‌ایم

چشم امیدوار به ره برنهاده‌ایم

گوش نیازمند به در برگشاده‌ایم

پیش خیال روی تو کز چشم ما نرفت

چون مخلصان به پای ادب ایستاده‌ایم

مهر تو از مبادی فطرت نهاده‌اند

[...]

که ما هردو از یک شکم زاده‌ایم

به هم هریک از جایی افتاده‌ایم

ما بی‌غمانِ مست دل از دست داده‌ایم

هم‌رازِ عشق و هم‌نفسِ جامِ باده‌ایم

بر ما بسی کمانِ ملامت کشیده‌اند

تا کارِ خود ز ابرویِ جانان گشاده‌ایم

ای گُل تو دوش داغِ صَبوحی کشیده‌ای

[...]