فلان تاوانه کاو را دل گشاده است

سوی دیوار دز در برنهاده است

قدی دید چون سرو آزاده است

رخی دید چون لب شکر داده است

بدین کارش ایدر فرستاده است

که با رای و تدبیر و آزاده است

نظم هستی بدین نسق داده است

هستی ازکاف و نون چنین زاده است

باده در پیش اندُه استاده است

زانکه غمخوار آدمی باده است

از تو طمعم یکی صراحی باده است

زیرا که مرا حریفکی افتاده است

چون مست شود مرا بخواهد دادن

زیرا که مرا وعده به مستی داده است

کس از مادر بدین دولت نزاده‌ست

حبش تا چین بدین دولت گشاده‌ست

از آن منسوج کاو را دور داده است

به چار ارکان کمربندی فتاده است

نی‌نی چو به کدیه دل نهاده است

گو خیز و بیا که در گشاده است

کاو دل به فلان عروس داده‌ست

کز پرده چنین به در فتاده‌ست

کاین تشنه‌جگر که ریگ‌زاده است

بر چشمهٔ تو نظر نهاده است

با حریفان به می در افتاده است

حاصلش باد و خوردنش باده است

کار او بس پشت و روی افتاده است

چون کنی تو، چون چنین بنهاده است

قدم از شرع این بیرون نهاده است

ندانم سر این تا چون فتاده است

کسی کوپای بر بالا نهاده است

ز بالا ناگهی در سر فتاده است

نه من از کس نه از من کس بزاده است

یقین ذات من اینجا بازداده است

روافض آنکه دین تغییر داده است

بغیر راه حق راهی نهاده است

قحبهٔ دنیا که او بس لاده است

مقتدای ما طلاقش داده است

گفت فرزندی مرا حق داده است

در دلش گنج حیا بنهاده است

هر بلا کین قوم راحق داده است

زیر آن گنج کرم بنهاده است