دین طلب کن گرت غم دین است

که کلید درِ دلت این است

عقل در کوی عشق نابیناست

عاقلی کار بوعلی سیناست

سوی تو عقل صلح یا کین است

اینت ریش ار سوی تو عقل این است

جاهلی کفر و عاقلی دین است

عیب‌جو آن و غیب‌گو این است

این چه جای چو تو جهان‌بین است

گفت خود جایم از جهان این است

برکسی کش نه دین نه آیین است

روی نیکو کدوی رنگین است

گر ترا مال و جاه و تمکین است

حادث و وارث از پی این است

مایهٔ کفر و پایهٔ دین است

نردبان پایهٔ خرد این است

همه آلایش تو از طین است

همه آرایش تو از دین است

همه اندرز من به تو این است

که تو طفلی و خانه رنگین است

باد عزم تو جان تمکین است

آب روی تو تازگی دین است

هرکرا رنجه داشتن دین است

تن او نیست تن که تنّین است

چشم سر ملک و چشم سِر دین است

آن جهان بین و این نهان بین است

گرچه بر نقش حرف غزنین است

چون قدم سای تست عزبین است

نهمین جای ملت و دین است

سفر و راه و کیش و آیین است

گرچه مولد مرا ز غزنین است

نظم شعرم چو نقش ما چین است

ملک مصونست و حصن ملک حصین است

منت وافر خدای را که چنین است

شعلهٔ باسست هرچه عرصهٔ ملکست

سایهٔ عدلست هرچه ساحت دین است

خنجر تشویش با نیام به صلح است

[...]

زآنکه در کویت آفتاب این است

نیم شب چون نماز پیشین است

اندر دل من عشق تو چون نور یقین است

بر دیده من نام تو چون نقش نگین است‌

در طبع من و همت من تا بقیامت

مهر تو چو جانست و وفای تو چو دین است‌

چه چاره مر مرا بختم چنین است

ندانم چرخ را با من چه کین است؟