گویند مرا که در فراقش مگری

آن کیست که از فراق نگریست، بگو؟

نه بذاذر بود بنرم و درشت

که برای شکم بود هم پشت

چو کم آمد براه توشه تو

ننگرد در کلاه گوشه تو

خاقانی اگر کسی جفا دارد خو

پاداشن او وفا کن و باز مگو

آن کن به جهانیان ز کردار نکو

گر با تو کند جهان نیازاری ازو

هر روز بود تو را جفایی نو نو

تا جامهٔ صبر من بدرد جو جو

یک ذره ز نیکیت ندیدم همه عمر

بیرحم کسی تو آزمودم، رو رو

به نسبت از تو پیمبر بنازد ای سید

که از بقا نسب ذات توست حاصل ازو

عزیز ز تو کس نیست بر پیمبر از آنک

سلالهٔ گل اوئی و لالهٔ گل او

ز گردش‌های این چرخ سبک‌رو

همان آید کزان سنگ و از آن جو

به گرداگرد آن دِه سبزهٔ نو

بر آن سبزه بساط افکنده خسرو

از آن حضرت چو بیرون رفت خسرو

جهان در ملک داد آوازهٔ نو

یکی هفته به نوبت‌گاه خسرو

روان می‌کرد هر دم تحفهٔ نو

چو خرم شد به شیرین جانِ خسرو

جهان می‌کرد عهد خرمی نو

هر آنچ از عمر پیشین رفت گو رو

کنون روز از نوست و روزی از نو

به فال فرخ و پیرایهٔ نو

نهاده خسروانی تختِ خسرو

ز مجلس در شبستان رفت خسرو

شده سودای شیرین در سرش نو

ترازو‌یی که ما را داد خسرو

یکی سر دارد آن هم نیز پر جو

کند بر من کنون عید آن مه نو

که کرد آشفته‌ای را یار خسرو

نشسته شاد شیرین چون گل نو

شکرریز‌ان به یاد روی خسرو

پس آنگه هر چه بود اسباب خسرو

ز منسوخ کهن تا کسوت نو

چو قاصد عرضه کرد آن نامه نو

بجوشید از سیاست خون خسرو

چون ز بار جهان نداری جو

در جهان هرکجا که خواهی رو

باد نوروزی از قبالهٔ نو

با ریاحین نهاد جان به گرو