اگر ز کاوش مژگان او دلم خون شد

خوشم که بهر من اسباب گریه افزون شد

دم هلاک، به روی تو، بس که، حیران بود

دلم نیافت، که کی، ز سینه، جان بیرون شد

کدام قطرهٔ خوی، لیلی، از جبین افشاند

[...]

چو سالی انتظار از ده فزون شد

لوای طاقت از سو نگون شد

ز پندش دل به آتش گرم خون شد

به حکم غیرتش رغبت فزون شد

آن غنچه که از لباس خود بیرون شد

در کسوت دیگر شد و گویم چون شد

جان شیرین در تن خسرو آمد

روح لیلی به قالب مجنون شد

بمردی ز جا یکسر مو نشد

ز راه چنین سیل یکسو نشد

دلم به سینه ز ننگ سخنوری خون شد

نیم غلام کسی، نامم از چه موزون شد؟

چه قسمت است ندانم ز روزگار مرا

که تا شراب فرو رفت از لبم، خون شد

غم زمانه چو سرمایه ی کریمان است

[...]

ز خورشیدم جهانگردی فزون شد

به ملک مصر شوقم رهنمون شد

زخنده دل به لعب لعل یار مفتون شد

کباب را زنمک شوق آتش افزون شد

شدم به بتکده از کعبه سر برآوردم

مرا کلید در بسته نعل وارون شد

نرفت از دل من خارخار عشق برون

[...]

رخ بهار ز ته جرعه توگلگون شد

زدرد عشق تو رنگ خزان دگرگون شد

زجوش حسن تو شد تنگ آنچنان گلزار

که گل ز رخنه دیوار باغ بیرون شد

چو لاله ساغر یاقوت داغدار شود

[...]

مسیح دید لبت، رنگ او دگرگون شد

ز سحر غمزه‌ات اعجاز را جگر خون شد

ز شوق تیغ به خود گو ببال صید حرم

که غمزه تو به عزم شکار بیرون شد

نبرد نامه من، مرغ نامه‌بر بر دوست

[...]

گویند که دستش ز حنا گلگون شد

نی نی ز حنا نیست، بگویم چون شد

چون شانه به زلف خویش دستی می‌زد

ناخن به دلم زد و کفش پرخون شد

سپاه دیو زاد آخر زبون شد

لوای کید ایشان سرنگون شد

تن از تیر و سر از خنجر زبون شد

زمانه بوستان افروز خون شد

به آتش در شده دانی که چون شد

درون بیرون شد و بیرون درون شد

در نکویی، ز جمله افزون شد

آدمی این قدر ملک چون شد؟!

پر هما چه‌ کند بخت اگر دگرگون شد

اطاقه است دم ماکیان چو واژون شد

در اهل مزبله کسب کمال کناسی‌ست

نباید اینهمه مقبول عالم دون شد

جنون حرص پس از مرگ نیز درکار است

[...]

حیرت‌کفیل پر زدن‌گفتگو نشد

شادم که آب آینه‌ام شعله‌خو نشد

مردیم تشنه در طلب آب تیغ او

آخر ز سرگذشت و نصیب‌گلو نشد

افسوس ناله‌ای ‌که به‌ کویش رهی نبرد

[...]

ولی دانست نفس الامر چون شد

زاهمال که این فعل زبون شد

یکی گوید دماغم آه خون شد

یکی گوید کلاهم وای چون شد

منگر که دل ابن یمین پرخون شد

بنگر که ازین سرایِ فانی چون شد

مصحف به کف و چشم به ره، روی به دوست

با پیکِ اجل خنده زنان بیرون شد