چو رستم شنید این سخن گشت شاد

در شادمانی به خود برگشاد

زمانه به ما دست بد برگشاد

ازین بیش دیگر نباشیم شاد

ز کردار شه گشت مانوش شاد

به دستور خویش این سخن برگشاد

درِ گنجهای پدر برگشاد

دلش گشت از آن مایه ور گنج شاد

ز گفتار او آتبین گشت شاد

در شادکامی به دل برگشاد

فریدون ز گفتار او گشت شاد

دلش تازه تر گشت و رخ بر گشاد

وز آن جا سوی روم برگشت شاد

به داد و دهش دست و دل برگشاد

شاه چون دید مرد را دلشاد

صد در از رنج و غم برو بگشاد

برو گو تو چو سروی من چو شمشاد

بیا تا بر جمال من شوی شاد

شبی در صحبت پیری بدم شاد

نشسته در عیان عشق دلشاد

تا شود از صحبت این جمله شاد

وز پریشانی شود او را گشاد

یار ارچه زمن هیچ نمی آرد یاد

هست این دلم از یاد غمش دایم شاد

نیشی کز هجر بر دل ریشم زد

صد چشمهٔ خون زچشم من بیش گشاد

چونک تابستان بیاید از گشاد

استخوانها پهن گردد پوست شاد

هین دهان بر بند فتنه لب گشاد

خشک آر الله اعلم بالرشاد

الصلا گفتیم ای اهل رشاد

کین زمان رضوان در جنت گشاد

ملک بنشست روزی خرم و شاد

به بخشش گنج باد اور بگشاد

به گلزار آمد از نخجیرگه شاد

بساط افگند زیر سرو شمشاد

چون شد، گهٔ آنکه، خرم و شاد

هم خوابه شوند سرو و شمشاد

پس یکی زان سه تن زبان بگشاد

گفت بادی همیشه خرم و شاد

چو خورشید باشی جهان‌گیر و شاد

بیابی ز بند زمانه گشاد