اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل

کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی

خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر

پای دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

حسن کز محض لطف و خیرخواهی

فرود آمد ز تخت پادشاهی

به هر کس کز کرم کردی نگاهی

دو عالم را نمی سنجد به کاهی

به هر جا بوده نهر غرق گاهی

بلا گردان شده بهر سپاهی

چو خورشید آمد اندر برج ماهی

زمین شد از سپیدی در سیاهی

تو که دائم ثنا گستر به شاهی

چو باشد لطف شه، دیگر چه خواهی؟

گهی بارم دهد دربار شاهی

گهی محروم سازد بی گناهی

کنی حکمش روان از مه به ماهی

به کام دل نماید پادشاهی

به زیر حکمش از مه تا به ماهی

به کام دل نماید پادشاهی

که صیت عدل تو از مه به ماهی

رسیده، داده احکامت گواهی

ولی قائم مقام پادشاهی

یقین دارم نمودش عذرخواهی

ز هر سو یک امینی، خیرخواهی

به میدان خرد پیموده راهی

دبیر و عاملان پادشاهی

ز خوف و انفعال و روسیاهی،

همیشه بود چاپارش به راهی

عریضه داشت بر دربار شاهی

روم به جلد سگ پاسبان که گاه به گاهی

مگر به مغلطه یابم بر آستان تو راهی

به وحشتی است دل از خیل غمزه در خم زلفش

که بی دلی شبِ تاریک ، بر خورَد به سپاهی

رخ تو ماه شمردم ، دلِ تو سنگ ، چو دیدم،

[...]

دل از خیال زنخدانت اوفتاد به راهی

که اولین قدمم باید اوفتاد به چاهی

چو آورد ببر لب، کمند زلف معقرب

فسون گری است تو گوئی گرفته مار سیاهی

نیاز ما اگر این است و بی نیازی خوبان

[...]

نه سایه ای از تو بر سر نه تابی از تو به روزن

مرا از آن چه که سروی مرا از این چه که ماهی

ای شخص تو را با همه اقبال پناهی

در موکب شاهی

شنیدم عارفی در صبحگاهی

چو باد صبحدم می شد به راهی

به گوشش گفت کای کشتیء تباهی

رجز خوان مصاف بیگناهی