اگر چه دولتی دارم کماهی

معطّل می گذارم کار شاهی

چو شاه اختران صاحب کلاهی

چو ماه آسمان انجم سپاهی

چو دولت در رکاب اسپ شاهی

به دارالسلطنه گشتند راهی

سگر بی اسب درمانده به شاهی

که بی باد است کشتی در تباهی

فرود آورد اندر جشن گاهی

شده مهمان شاهی کج کلاهی

ز دست پیر ناید کار شاهی

جوان خواه است فرِ کج کلاهی

حبابی گشت تاج کجکلاهی

هما را استخوان خوردند ماهی

شنیدی گفتۀ ایشان کماهی

بدین تدبیر راندی کار شاهی

که تنگ آمد ز صیدت مرغ و ماهی

به درویشی نزیبد کار شاهی

به بخت گوهری ک ن پادشاهی

برَد فرمانت از مه تا به ماهی

فتاده کار آبش در تباهی

نهنگان گشته عین ریگ ماهی

قسم خورده نهنگش بر گواهی

مقرر شد ب ر آبش بی گناهی

وگر نبود به جرم او گواهی

نشاید ریخت خون بی گناهی

چو کرد م بر در غارش نگاهی

سوی قعر زمین می رفت راهی

چه شد شرمت که با این رو سیاهی

زنی ببهوده لاف بی گناهی

در آن غار سیه دیدند ماهی

مثال یوسفی در قعر چاهی

جوابش داد جامون چون تو شاهی

ولیعهد خدیوی کجکلاهی

به دریا گر نمایم کینه خواهی

ز بی آبی بمیرد تشنه ماهی

چنان شد بر هوا گرد سیاهی

که گشته برج ماهی ریگ ماهی

هزاران بوق و کوس طبل شاهی

به گوشش کوفتندی خود کماهی