در این دنیا نمود خود چنان کرد

که در نیکی وجود خود نهان کرد

بنیاد دل ما غم تو ویران کرد

ما را هوس عشق تو سرگردان کرد

زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی

پیداست کز اینجا که منم چه توان کرد

بنیاد دل ما غم تو ویران کرد

ما را هوس عشق تو سرگردان کرد

زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی

پیداست کز اینجا که منم چه توان کرد

بیماری دل نمی توان پنهان کرد

وین درد به درمان نتوان آسان کرد

گیرم که به وُسع خویش جهدی نکنم

چون یار موافق نبود چه توان کرد

دوش با من نگار من آن کرد

که بصد سال عذر نتوان کرد

زلف بر بند خود بدستم داد

حلّ آن مشکلاتم آسان کرد

قصب از پیش ماه دور انداخت

[...]

اینت سردی که این زمستان کرد

که همه کاره ما پریشان کرد

تاختن کرد لشکر بهمن

خانه بر خلق همچو زندان کرد

آب را تخته بند کرد به جوی

[...]

در کوی خرابات مرا عشق کشان کرد

آن دلبر عیار مرا دید نشان کرد

من در پی آن دلبر عیار برفتم

او روی خود آن لحظه ز من باز نهان کرد

من در عجب افتادم از آن قطب یگانه

[...]

لطفی نماند کان صنم خوش لقا نکرد

ما را چه جرم اگر کرمش با شما نکرد

تشنیع می‌زنی که جفا کرد آن نگار

خوبی که دید در دو جهان کو جفا نکرد

عشقش شکر بس است اگر او شکر نداد

[...]

امشب ساقی به مشک می گردان کرد

دل یغما بر دو دست در ایمان کرد

چندان می لعل ریخت تا طوفان کرد

چندانکه وثاق عقل را ویران کرد

جانا غم دوری تو با ما آن کرد

کآن را به همه عمر بیان نتوان کرد

بر رویم اثرهای غمت پیدا شد

تا حادثه روی تو ز ما پنهان کرد

انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد

زیرا که نه روییست کز او صبر توان کرد

امروز یقین شد که تو محبوب خدایی

کز عالم جان این همه دل با تو روان کرد

مشتاق تو را کی بود آرام و صبوری

[...]

دانی که بر نگین سلیمان چه نقش بود

دل در جهان مبند که با کس وفا نکرد

خرم تنی که حاصل عمر عزیز را

با دوستان بخورد و به دشمن رها نکرد

دام ر ا زیر دانه پنهان کرد

تا ورا صید همچو مرغان کرد

حق مرا از چه روی پنهان کرد؟

زانکه جان را قرین جانان کرد

روز و شب در فراقش افغان کرد

از دو چشم اشک و خون در افشان کرد

هجر با روزگار من آن کرد

که صفت جز به وصل نتوان کرد

به دو زلفت که روزگارِ مرا

گاه مجموع و گه پریشان کرد

به دو چشمت که ملک پیمان را

[...]

لیک فرعون اگرچه بهتان کرد

نتوانست دفع ثعبان کرد

آنچه یک چند آب حیوان کرد

لب لعلت هزار چندان کرد

چون بدید آفتاب رنگ لبت

لعل را زیر سنگ پنهان کرد

ابر از رشک در دندانت

[...]

از آن بخشش که دامانش گران کرد

ره آوردی به مسکینان روان کرد

به یک ضربت که آن نامهربان کرد

سر شه در کنارش میهمان کرد