جهان این کار دارد جاویدانه

خوشی برّد به شمشیر زمانه

من او را شاد خواهم جاودانه

شده ایمن ز بیداد زمانه

به بالا راست چون سرو جوانه

ز سرو آتش برآهخته زبانه

مرا ببرید از آن سرو جوانه

که سروستان او کاخست و خانه

چنان دو تیر پران یر نشانه

میان هر دوان روزی میانه

ز هجرانت بترسد وز بلا نه

ترا خواهد ز یزدان و مرا نه

بهانه برگرفتم از میانه

نه پوزش دارم اکنون نه بهانه

مخوان از رشک من چندین فسانه

مکن با من جدایی را بهانه

ز بهر آنکه تا مانی به خانه

به دست آور ز گیتی یک بهانه

شبی چون دوش دیدم در زمانه

که بوسه تیر بود و لب نشانه

بزرگی را همین باشد بهانه

بزرگی جوی و کم کن این فسانه

ندانم چیست این گشت زمانه

وزو بر جان ما چندین بهانه

نه جنگی بود مرگش را بهانه

نه خونی ریخته شد در میانه

توی بهتر بزرگان زمانه

به نامت مهر کردم این فسانه

یکی گردد بپیروزی دو خانه؟

بمردی باشدش ملک شهانه

سپاهی پیش او شد بی کرانه

همه شیران جنگی و جوانه

جگرشان کرد پیکان را نشانه

[...]

بود بر کامشان دور زمانه

عدوشان تیر محنت را نشانه

ملاشان باد از دولت خزانه

مبادا ملک ایشان را کرانه

بجود و عدل بادندی فسانه

[...]

تو بادی شادمانه جاودانه

مبادا یک زمان بی تو زمانه

تو زیبی عقد شادی را میانه

که گیتی را تو داری شادمانه

گرفته داغ و درد از تو کرانه

[...]

تبارک الله ازین بخت و زندگانی من

که تا بمیرم زندان بود مرا خانه

اگر شنیدمی از دیگران حکایت خود

همه دروغ نمودی مرا چو افسانه

چو من مهندس دیدی که کردی از سمجی

[...]

گویند که نیکبخت و بدبخت

هست از همه چیز در فسانه

یک جای دو خشت پخته بینی

پخته به تنور در میانه

این بر شرف مناره افتد

[...]

ای خواجه عمید زَمَن و فخر زمانه

ای صاحب آزاده و زیبا و یگانه

مر فضل تو را نیست پدیدار کرانه

تو زنده و فضل تو در آفاق فسانه