بتی کام روان بت پرستان

به غمزه درد جان تندرستان

دو چشمش جایگاه بند و دستان

دو زلفش چون کمند پور دستان

ز رویش گل چنم اندر زمستان

به هشیاری مرا دارد چو مستان

به گل بر تافته شمشاد دارد

مرا زآن تافته دل شاد دارد

بر از لاد و دل از پولاد دارد

به غمزه سنگ را چون لاد دارد

به مه بر سوسن آزاد دارد

چو من صد بنده را آزاد دارد

روا باشد که از خوبی بنازد

که دل جز با هوای او نسازد

به روی او بت چین سر فرازد

اگر زی او بیازد دل ببازد

اگر مهرش چو آتش درگدازد

چو دیدارش ببیند دل بیازد

به باغ آمد سپاه مهرگانی

برید از گلستان گل مهربانی

چو یاقوت کبود است آب خانی

ز خیل میغ شد گردون دخانی

بهی چون گویهای زر کانی

چو گرد مشک بر گوهر فشانی

ز بوی و رنگ خالی شد چمن زار

ننالد نیز بلبل در چمن زار

ز زخم سیب پُر خون شد دل نار

ز شرم نار سیب افروخت چون نار

میان سیب و به افتاد آزار

وز ایشان باغ را بشکفت بازار

گرفته بادرنگ از روی من رنگ

گرفته باد، رنگ از گل به نیرنگ

شده بر لاله کوه و بوستان تنگ

گرفته جای او را نار و نارنگ

برآید نیمروزان ابر شبرنگ

بتابد برق ازو همچون شباهنگ

شده پاک از بدی میر ممجد

گشاده دست و منصور و مؤید

تنش صافی‌تر از جان محمد

بدو دین محمد شده مؤکد

چو تاج الملک با تیغ مهند

بود پیش وی اندر زین مطرد

به هر بابش ز هر کس پیش یابی

هژبران را برِ او میش یابی

جهان را نزد او درویش یابی

چو رایش بیش جوئی بیش یابی

چو او را دل تو نیک اندیش یابی

دل خود را به کام خویش یابی

دهد خواهندگان را هدیه پاسخ

فریدون آمد از کیش تناسخ

گرفته اسب بختش را فلک رخ

نتابد جاودانه بخت زو رخ

قوام‌الدوله چون او هست فرخ

سزد صد بنده‌شان چون شاه خُلُخ

ابونصر است شاه شهریاران

نشاط دوستان و رازداران

خزان با طبع او گردد بهاران

کف رادش چو ابری زرْش باران

همی دارد به دولت روزگاران

به کام خویش و کام دوستداران

خداوندی دگر چون فخر میران

فلک نارد به صد دوران و سیران

جوانی با هُش و تدبیر پیران

بدو هر روز ملکی تازه گیران

از او آباد شد این ملک ویران

به جنگ او هلاک جان شیران

دو شاه دوربین و زود یابند

چو آتش سوی کین جستن شتابند

به دست و دل چو زرباران سحابند

به چرخ ملک هورآسا بتابند

به بخت اندر چو دوران شبابند

عدو را و ولی را نار و آبند

الا تا بر زمین و بر حوالی

ز دیبا گسترد نیسان نهالی

مبادا گیتی از دو شاه خالی

ز شه بونصر و خسرو بوالمعالی

ز هر دو خصم پست و دوست عالی

معادی غم کش و شادان موالی

بود بر کامشان دور زمانه

عدوشان تیر محنت را نشانه

ملاشان باد از دولت خزانه

مبادا ملک ایشان را کرانه

به جود و عدل بادندی فسانه

ولی زیشان کند آباد خانه

چو این ترکان ز ترکستان بجستند

ترا سالار و میر خویش جستند

دل از یاران و خویشان برگسستند

تن اندر بند فرمان تو بستند

کنون ایشان به هر جائی که هستند

ز بهر بندگی کردن نشستند

تو بادی شادمانه جاودانه

مبادا یک زمان بی تو زمانه

تو زیبی عقد شادی را میانه

که گیتی را تو داری شادمانه

گرفته داغ و درد از تو کرانه

نهاده دل به شادی تو یگانه

مرا نیز از غم سختی رهاندی

به خدمت کردن خویشم نشاندی

سر من بنده بر گردون رساندی

کم از پروردگان خویش خواندی

حدیثم کز جهان بیرون جهاندی

به ساعت کار بستی و براندی