دلم عاشق شدن فرمود و من برحسب فرمانش

در افتادم بدان دردی که پیدا نیست درمانش

پریشان زلف دلبندی دلم بربود و هر ساعت

پریشان کرد حالم را سر زلف پریشانش

قرار و خواب و شیرینی ز جان و چشم و عیش من

[...]

به قمر فروغ بخشد رخ همچو گلستانش

ز شکر خراج خواهد لب لعل دلستانش

عجب اینکه دیده هر دم دهدم نشان دلها

به حوالی دهانی که نداد کس نشانش

کشد مو بر تن نخجیر تیر از شوق پیکانش

به دل چون رنگ بر گل می‌دود زخم نمایانش

همین بس در بهارستان محشر خون‌بهای من

غبارش بوی گل شد در رکاب و گرد جولانش

گل پیمانه در دستش ز خجلت غنچه می‌گردد

[...]

دل من پیر تعلیم است و من طفل زبان دانش

دم تسلیم سر عشر و سر زانو دبستانش

نه هر زانو دبستان است و هر دم لوح تسلیمش

نه هر دریا صدف دار است و هر نم قطره نیسانش

سر زانو دبستانی است چون کشتی نوح آن را

[...]

عروسی را که پروردم به جانش

مبارک‌روی گردان در جهانش

مقیم جاودانی باد جانش

حریم زندگانی آستانش

به پرواز اندر آمد مرغ جانش

فرو بست از سخن گفتن زبانش

دگر ره دید چشم مهربانش

در آن صورت که بود آرام جانش

شنیدم لعل در لعل است کانش

اگر دل‌دار من شد، کو نشانش؟

بسی لاغرتر از مویش میانش

بسی شیرین‌تر از نامش دهانش

نه هر کس کآتشی گوید زبانش

بسوزاند تف آتش دهانش

ز حلواها که بودی گرد خوانش

ندانستی چه خوردی میهمانش

چو بشنید این سخن شاه از زبانش

بدین معنی گواهی داد جانش

ز خار و خاره خالی کن میانش

معطر کن به مشک و زعفرانش

چنان در کالب جوشید جانش

که بیرون ریخت مغز از استخوانش

هر بیت که آمد از زبانش

بر یاد گرفت این و آنش

از خوردن زخم سفته جانش

پیدا شده مغز استخوانش

گفتا نکنم هلاک جانش

اما ندهم به رایگانش

دادند به شوهر‌ی جوانش

کردند عروس در زمانش

از پرّ عقاب سایبانش

در سایهٔ کرکس استخوانش