به دلسوزیت جان بر باد دادم

بدین روزی که می بینی فتادم

بزن دستی که در دریا فتادم

نه آن گاهی که جان بر باد دادم

چو بر پیمان وحشی دل نهادم

چه نقد عمر خود بر باد دادم

غم عشقت به حلاوت خورم و دلشادم

این عبادت به ارادت کنم و آزادم

دم به دم صورت خوبت به نظر می‌آرم

تا خیال خودی و خود برود از یادم

هر خیال تو مرا عید نو و نوروزی‌ست

[...]

دم به دم از تو غمی می‌رسد و من شادم

بند بر بند من افزاید و من آزادم

عید قربان من آن دم که فدای تو شوم

عید نوروز که آیی به مبارک بادم

یاد آن روز که دل بردی و جان می‌رقصید

[...]

من ببوی خوش تو دلشادم

ور نه از خود گرهی بر بادم

شوم از خویش بهر لحظه خراب

کند آن لطف خفی آبادم

بی نسیمت بردم باد صبا

[...]

سر بر خط حکم او نهادم

روزی که به قیدِ او فتادم

به کوی عشق در پیری چنان از پای افتادم

که تا روز قیامت برنخواهد خاست فریادم

چو من بی‌حاصلی آخر به کام عشق می‌آید

نبودی عشق، از بهر چه می‌کردند ایجادم

هوس را پایه بر کامست زان سست است دیوارش

[...]

آب شرم از دو دیده بگشادم

خاک گشتم به پایش افتادم

گر دل نشدی باین دو مصرع شادم

دادی غم روزگار خوش بر بادم

از فکر و خیال شعرم این فایده بس

کآن میکند از هر غم پوچ آزادم

دهد جدایی یاران رفته بر بادم

اگر نه یاد سخنشان رسد به فریادم

چو نقش پا به هرجا می فتادم

رهش را روی بر ره می نهادم

درون خانه آن دم پانهادم

ز حیرت پشت بر دیوار دادم

ازین حسرت قفس روزی دو مپسندید آزادم

که آن ناز آفرین صیاد خوش دارد به فریادم

خرد بیهوده می‌سوزد دماغ فکر تعمیرم

غم‌آباد جنونم خانه ویرانی است بنیادم

به توفان رفتهٔ شوقم ز آرامم چه می‌پرسی

[...]

چشمش افکنده طرح بیدادم

سرمه ‌کو تا رسد به فریادم

سَروْتُهمت قفس چه چاره ‌کند

پا به ‌گِل کرده‌اند آزادم

شبنم انفعال خاصیتم

[...]

قیامت می‌کند حسرت مپرس از طبع نا شادم

که من صد دشت مجنون دارم و صد کوه فرهادم

زمانی در سواد سایهٔ مژگان تأمل کن

مگر از سرمه دریابی شکست رنگ فریادم

حضور نیستی افسون شرکت بر نمی‌دارد

[...]

اگر هم‌صحبت چندین چمن نورسته شمشادم

و گر پهلونشین صد خیابان سرو آزادم

هر آنگاهی که آید جلوه قدّ تو در یادم

چنان برخیزد از مضراب غم از سینه فریادم

چه می‌کردم گر از کف دامن وصلت نمی‌دادم

پریزادی تو دیوان از پِیَت من آدمی‌زادم

رقیبانت گرفتند از من و من در فغان تا کی

ستاند دادکر زین مردم بیدادگر دادم

چه می‌آید ز من نگذارمت گر با بداندیشان

[...]

چون مهرهٔ ششدر، شده رفتار ز یادم

از چار جهت بسته فلک راه گشادم

آب گهرم ساخته باگرد یتیمی

جنس هنرم، در همه بازار کسادم

ممنون نبود شمع من از دست حمایت

[...]

نخواهد از شکنج دام هرگز کرد آزادم

تغافل پیشه صیادی که خوش دارد به فریادم

به کونین التفاتم نیست ز اندک التفات تو

فراموش از دو عالم کرده ام تا کرده ای یادم

به اندک شیوه ای دل را تسلی می توان کردن

[...]