رای او گنج علم را مفتاح

روی او بزم ملک را مصباح

چار زن داشت لیک چون به نکاح

زن فزون از چهار نیست مباح

تا بود دل درون تن به صلاح

به صلاح است تن صباح و رواح

دل شود رنجه ز جد شام و صباح

می کن اصلاح مزاجش به مزاح

نخواهم ز تو شغل اهل صلاح

کزان گرددم حور و جنت مباح

نیاورده روی دل اندر صلاح

ز تو قصد اصلاح نبود مباح

که رندان آزاده را در نکاح

نباشد به جز دختر رز مباح

به هم هر دو را بست عقد نکاح

وز آن گنجشان کرد خوردن مباح

ایا مبدع الارواح و یا خالق الاشباح

ویا فالق الاصباح فؤادی بک یرتاح

ساقی بجام باده گلرنگ در صباح

در صحن بوستان ز کرم گفت الصلاح

تا آفتاب طلعت ساقی طلوع کرد

کردیم دیده بر رخ خورشید افتتاح

با روح او که گفت الست بربکم

[...]

برداشتیم از کف ساقی روح راح

درجام آفتاب می لعل هر صباح

شادیم وخرمیم ز صبح ازل مدام

چونکرده ایم دیده بروی تو افتتاح

ساقی ز روی ما و منی همچو آفتاب

[...]

گر نداند درد عشق دوست را عاشق فلاح

کی امید وصل او گردد مقارن با نجاح

رند و مستم بی جمال یار مخمور غمم

بی می دیدار عاشق را نباشد ارتیاح

از خمار کبر و نخوت هست زاهد در عذاب

[...]

نه شبش را فروغی از مصباح

نه دلش را گشادی از مفتاح

قم فلاتمهل فان الصبح لاح

والثریا غربت والدیک صاح

ای رمیده طبع تو از ذی صلاح

کرده‌ای خود غیبت نیکان مباح

این مثلث، به کیش اهل فلاح

واجب و مفترض بود نه مباح

این مثلث به کیش اهل فلاح

واجب و مفترض بود نه مباح

نه شبش را فروغی از مصباح

نه دلش را گشادی از مفتاح

رام قتلی و ما علیه حباح

قتل عشاقه علیه مباح

هر دلی کو اسیر عشقی شد

نیست او را دگر امید فلاح

تشنه بادهٔ وصال توام

[...]

یا ندیمی قم فان الدّیک صاح

غن لی بیتاً و ناول کاس راح

لست اصبر عن حبیبی لحظهٔ

هل الیه نظرهٔ منی تباح

بذل روحی فی هواه هین

[...]