تحیّر را نهایت نیست پیدا

که یابد باز یک سوزن ز دریا

نمی‌گردد دمی خالی ز غوغا

نمی‌بندد کمر در خدمت ما

عذاب ما هم اینجا ده که اینجا

نه دی باشد نه امروز و نه فردا

برآمد موجی از دریا به صحرا

صدف بگسست و گوهر شد بدریا

به مستی ژاژ خاییدم من اینجا

نگویم من دگر هرگز چنین‌ها

به خادم داد یکتا نان و حلوا

برون حلوا درونش پر ز بادا

نشانند بر سر دستت بعمدا

بیندازند چون خاکت به صحرا

الف هیچی ز اول آخرش لا

ز ابجد تا ضظغلا لا و سودا

چو جسمت رفت جان را کن مصفا

برآی ازجان و گم شو در مسما

چو پشت آینه‌ست اجسام اینجا

شود چون روی آیینه مصفا

اگر پیدا شود حوری بدنیا

شوند این خلق بیهش تا بعقبی

چنان کان طفل را غواص دانا

بصد لطفش فرود آرد بدریا

ببین این شکل رنگارنگ زیبا

کز آن ماسوره می‌گردد هویدا

برو برکش خوشی ناخن ز دنیا

دل و جان را منوّر کن به عقبی

تو چون نرگس همه چشمی‌، نه بینا

چو سیسنبر همه گوشی‌، نه شَنْوا

زمین در جنب این نه سقف مینا

چو خشخاشی بود بر روی دریا

اگر ملک تو شد صحرای دنیا

سرانجامت دو گز خاکست مأوا

نگه می‌دار زر ای تازه برنا

ترا هم رایگان بخشند فردا

بدو گفتا نخسبد مرد دانا

بهشت و دوزخش در شیب و بالا

چو خاتون سرای چرخ خضرا

برآورد آستین از جیب مینا