ملک را گرم دید از بی‌قراری

مکن گفتا بدین‌سان گرم‌کاری

چهل پنجه هزاران مرد کاری

گزین کرد از یلان کارزاری

نشاید بر کسی کرد استواری

که ننموده است با کس سازگاری

عروسی را بدان رویین حصاری

ز بازو ساختن سیمین عماری

شکیبا شد در این غم روزگاری

نه در تن دل نه در دولت قراری

ز گنج‌افشانی و گوهر‌نثاری

به جای آورد رسم دوست‌داری

ز روی او که بُد خرم بهار‌ی

شد آن آتش‌کده چون لاله‌زار‌ی

مشو خامش چو کار افتد به‌زاری

که باشد خامشی نوعی ز خواری

بر آوردی مرا از شهریار‌ی

کنون خواهی که از جانم برآری‌؟

روا نبود که چون من زن شماری

کُله‌داری کند با تاج‌دار‌ی

غمت بر هر رگم پیچید ماری

شکستم در بُن هر موی خاری

ز اشک و آه من در هر شماری

بُود دریا نمی‌دوزخ شراری

به چابک‌دستی و استادکاری

کنی در کار این قصر استواری

به سختی می‌گذشتش روزگاری

نمی‌آمد ز دستش هیچ کاری

گرفته کوه و دشت از بی‌قراری

وزو در کوه و دشت افتاده زاری

ز خون هر ساعت افشاندی نثاری

پدید آوردی از رخ لاله‌زاری

ز رویش گشته پیدا بی‌قراری

بر او بگریسته دوران به زاری

بگفتا گر بخواهد هر چه داری؟

بگفت این از خدا خواهم به زاری

تو خود دانم که از من یاد ناری

که یاری بهتر از من یاد داری

رخ زردم کند در اشک‌باری

گهی زرکوبی و گه نقره‌کاری