آنها که شب و روز ترا بر اثرند

صیاد نهانند ولی مختصرند

با هر که بسازی تو از آنت ببرند

گر خود نروی کشان کشانت ببرند

طاوس نه‌ای که بر جمالت نگرند

سیمرغ نه‌ای که بیتو نام تو برند

شهباز نه‌ای که از شکار تو چرند

آخر تو چه مرغی و ترا با چه خرند

پیکان آسمان که به اسرار ما درند

ما را کشان کشان به سماوات می‌برند

روحانیان ز عرش رسیدند، بنگرید

کز فر آفتاب سعادت، چه با فرند!

ما سایه‌وار در پی ایشان روان شویم

[...]

و آن سببها کانبیا را رهبرند

آن سببها زین سببها برترند

مؤمنان آیینهٔ همدیگرند

این خبر می از پیمبر آورند

چون به تذکیر و به نسیان قادرند

بر همه دل‌های خلقان قاهرند

دشمنان او را ز غیرت می‌درند

دوستان هم روزگارش می‌برند

تا درین ظلمت تحری گسترند

هر کسی رو جانبی می‌آورند

اندر آن بازار که‌اهل محشرند

حس مس را چون حس زر کی خرند‌؟

تا غریمان چونک آن حلوا خورند

یک زمانی تلخ در من ننگرند

جمله هستیها ازین روضه چرند

گر براق و تازیان ور خود خرند

وقت مرگ از رنج او را می‌درند

او بدان مشغول شد جان می‌برند

گرچه این دو مختلف خیر و شرند

لیک این هر دو به یک کار اندرند

بر امید راست کژ را می‌خرند

زهر در قندی رود آنگه خورند

کای پدر آخر کجاات می‌برند

تا تو را در زیر خاکی آورند

سوی شهر از باغ شاخی آورند

باغ و بستان را کجا آنجا برند

تا در آنجا سنبل و ریحان چرند

تا به گلزار حقایق ره برند

تا نباید دیگران ارزان خرند

زان جلب صرفه ز ما ایشان برند

اولاً خرگاه سازند و خرند

تُرک را زان پس به مهمان آورند

بلک از آن مستان که چون می می‌خورند

عقلهای پخته حسرت می‌برند