بار صبر و شکر او را بردنی‌ست

خواه در صد سال و خواهی سی و بیست

راست‌گویی در نهادش خلقتیست

هرچه گوید من نگویم آن تهیست

پاسبان من عنایات ویست

هر کجا که من روم شه در پیست

فایدهٔ تو گر مرا فایده نیست

مر ترا چون فایده‌ست از وی مه‌ایست

مهر مومش حاکی انگشتریست

باز آن نقش نگین حاکی کیست

این صدا در کوه دلها بانگ کیست

گه پرست از بانگ این کُه گه تهیست

صد هزاران گرگ را این مکر نیست

عاقبت رسوا شود این گرگ بیست

نورهای چرخ ببریده‌پیست

آن چو لا شرقی و لا غربی کیست

او چه می‌بیند درو این شور چیست

او نداند کان نشان وصل کیست

نقش می‌بینی که در آیینه‌ای‌ست

نقش توست آن نقش آن آیینه نیست

اژدها را هست قوّت، حیله نیست

نیز فوقِ حیلهٔ تو حیله‌ایست

آن یکی بگذشت و گفتش حال چیست

ای برادر مر ترا این خرس کیست

گر خفاشی را ز خورشیدی خوریست

آن دلیل آمد که آن خورشید نیست

گفت دارم از درم نقره دویست

نک ببسته سخت بر گوشهٔ ردیست

پشه کی داند که این باغ از کی‌ست

کو بهاران زاد و مرگش در دی‌ست

سگ شناسا شد که میر صید کیست

ای خدا آن نور اشناسنده چیست

گفت آخر در سبو واگو که چیست

گفت از آنک خورده‌ام گفت این خفیست

ور تو گویی هم بدیها از ویست

لیک آن نقصان فضل او کیست

قابله گوید که زن را درد نیست

درد باید درد کودک را رهیست

گفت هی تو کیستی نام تو چیست

گفت نامم فاش ابلیس شقیست