متصل نبود سفال دو چراغ

نورشان ممزوج باشد در مساغ

جست از بیم عسس شب او به باغ

یار خود را یافت چون شمع و چراغ

بیند آن معشوقه را او با چراغ

طالب انگشتری در جوی باغ

خلق آبی را بود دریا چو باغ

خلق خاکی را بود آن مرگ و داغ

کو ببخشد هم به میغ و هم به ماغ

نور جان والله اعلم بالبلاغ

هین مدو اندر پی نفس چو زاغ

کو به گورستان برد نه سوی باغ

نیست آن سو رنج فکرت بر دماغ

که دماغ و عقل روید دشت و باغ

گر بخواهی ور نخواهی با چراغ

دیده گردد نقش باز و نقش زاغ

نقش گل در زیر بینی بهر لاغ

بوی گل بر سقف و ایوان دماغ

چشم مازاغش شده پر زخم زاغ

چشم نیک از چشم بد با درد و داغ

از دم غم می‌بمیرد این چراغ

وز دم شادی بمیرد اینت لاغ

این سخن را نیست پایان و فراغ

ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ

زانک او بازست و دنیا شهر زاغ

دیدن ناجنس بر ناجنس داغ

گر خوری کم گرسنه مانی چو زاغ

ور خوری پر گیرد آروغت دماغ

هین چه می‌گردی تو جویان با چراغ

در میان روز روشن چیست لاغ

انصتوا یعنی که آبت را بلاغ

هین تلف کم کن که لب‌خشکست باغ

حمل نبود بی ز مستی و ز لاغ

بی بهاری کی شود زاینده باغ

با حضور آفتاب خوش‌مساغ

روشنایی جستن از شمع و چراغ

مست گشت و شاد و خندان شد چو باغ

در ندیمی و مضاحک رفت و لاغ