خل می‌میرند زین قحط و عذاب

ده ده و صد صد چو ماهی دور از آب

تا که معشوقت بود هم نان هم آب

هم چراغ و شاهد و نقل و شراب

جامهٔ خفته خورد از جوی آب

خفته اندر خواب جویای سراب

هم‌چو یوسف کو بدید اول به خواب

که سجودش کرد ماه و آفتاب

اختری بودی شدی تو آفتاب

شاد باش الله اعلم بالصواب

می‌نیارد یاد کین دنیا چو خواب

می‌فرو پوشد چو اختر را سحاب

نرم گو لیکن مگو غیر صواب

وسوسه مفروش در لین الخطاب

مدح تعریف‌ست و تخریق حجاب

فارغست از شرح و تعریف آفتاب

گر نتانی خورد طوفان سحاب

کی توان کردن بترکِ خوردِ آب

تا خوری زشت و بری زشت و شتاب

نی مروت نی‌تانی نی ثواب

گشت بیدار و بدید آن جامه خواب

پُر حدث دیوانه شد از اضطراب

حق ببردش باز در بحر صواب

تا به شستش از کرم آن آب آب

ای دعا ناگفته از تو مستجاب

داده دل را هر دمی صد فتح باب

یا چو غواصان به زیر قعر آب

هر کسی چیزی همی‌چیند شتاب

جوق‌جوق و صف‌صف از حرص و شتاب

محترز ز آتش گریزان سوی آب

هست عقلی هم‌چو قرص آفتاب

هست عقلی کمتر از زهره و شهاب

می‌چکید از چشم تر بر خاک آب

اندر آن هر قطره مدرج صد جواب

عقل باید نورده چون آفتاب

تا زند تیغی که نبود جز صواب

یا برای شادباشی در خطاب

خویش چون مردار کن پیش کلاب

فکر زنبورست و آن خواب تو آب

چون شوی بیدار باز آید ذباب