کدیه‌‌ای می‌کنم سبک بشنو

خبر عشق می‌دهم بگرو

نفسی با خودم قرینی ده

که به میزان نهند با زر، جُو

تو نوی بخش و بندهٔ تو کهن

[...]

مرغی که بر آن کوه، نشست و برخاست

بنگر که در آن کوه چه افزود و چه کاست؟

تو به قیمت ورای دو جهانی

چه کنم قدر خود نمی‌دانی

جان از درون به فاقه و طبع از برون به برگ

دیو از خورش به هیضه و جمشید ناشتا

اکنون بکن دوا که مسیح تو بر زمی‌ست

چون شد مسیح سوی فلک، فوت شد دوا

چشمم به دگر کس نگرد من چه کنم؟

از خود گله کن که روشناییش توی

نور اگر صدهزار می‌بیند

جز که بر اصل نور ننشیند

تو جوهری و هر دو جهان مر ترا عرض

جوهر که از عرض طلبند هست ناپسند

آن کس که علم جوید از دل برو گری

وان کس که عقل جوید از جان برو بخند

جزو درویشند جمله نیک و بد

هرکه نبود او چنین، درویش نیست

فرشته رَست به علم و بهیمه رَست به جهل

میانِ دو به تنازع بمانْد مردم‌زاد

ما می‌خواهیم و دیگران می‌خواهند

تا بخت که‌را بود که‌را دارد دوست

مه نور می‌فشاند و سگ بانگ می‌کند

مه را چه جرم؟ خاصیت سگ چنین بوَد

از ماه نور گیرد ارکان آسمان

خود کیست آن سگی که به خار زمین بوَد؟

چون اندر تبار‌ش بزرگی نبود

نیارست نام بزرگان شنود

ز پرده‌ها اگر آن روح قدس بنمودی

عقول و جان بشر را بدن شمردندی

سایهٔ شخصم و اندازه‌ی او

قامتش چند بوَد ؟ چندانم

تدبیر کند بنده و تقدیر نداند

تدبیر به تقدیر خداوند نماند

شمشیر به کف عمّر در قصد رسول آید

در دام خدا افتد وز بخت نظر یابد

دادیم بدست تو عنان دل خویش

تا هرچ تو گویی پخت من گویم سوخت

با دل گفتم که ای دل از نادانی

محروم ز خدمت کیی می‌دانی؟

دل گفت مرا تخته غلط می‌خوانی

من لازم خدمتم تو سرگردانی

ولیکن هوا چون به غایت رسد

شود دوستی سر به سر دشمنی

هرکه از ما کند به نیکی یاد

یادش اندر جهان به نیکی باد