شهر پر شد لولیان عقل دزد

هم بدزدد هم بخواهد دستمزد

مرغی که بر آن کوه، نشست و برخاست

بنگر که در آن کوه چه افزود و چه کاست؟

تو به قیمت ورای دو جهانی

چه کنم قدر خود نمی‌دانی

چشمم به دگر کس نگرد من چه کنم؟

از خود گله کن که روشناییش توی

نور اگر صدهزار می‌بیند

جز که بر اصل نور ننشیند

جزو درویشند جمله نیک و بد

هرکه نبود او چنین، درویش نیست

فرشته رَست به علم و بهیمه رَست به جهل

میانِ دو به تنازع بمانْد مردم‌زاد

ما می‌خواهیم و دیگران می‌خواهند

تا بخت که‌را بود که‌را دارد دوست

چون اندر تبار‌ش بزرگی نبود

نیارست نام بزرگان شنود

ز پرده‌ها اگر آن روح قدس بنمودی

عقول و جان بشر را بدن شمردندی

سایهٔ شخصم و اندازه‌ی او

قامتش چند بوَد ؟ چندانم

تدبیر کند بنده و تقدیر نداند

تدبیر به تقدیر خداوند نماند

شمشیر به کف عمّر در قصد رسول آید

در دام خدا افتد وز بخت نظر یابد

دادیم بدست تو عنان دل خویش

تا هرچ تو گویی پخت من گویم سوخت

ولیکن هوا چون به غایت رسد

شود دوستی سر به سر دشمنی

هرکه از ما کند به نیکی یاد

یادش اندر جهان به نیکی باد

آسمان‌هاست در ولایت جان

کار فرمای آسمان جهان

«پدر و مادری که ناز آرند

انبیا عقل و روح را دارند»

«هر که از ما کند به نیکی یاد

یادش اندر جهان به نیکی باد»

«مقصود ز عالم آدم آمد

مقصود ز آدم آن دم آمد»