قومی به فرشته می‌شمارند مرا

وزاهل صلاح می‌شمارند مرا

زان سوی دگر گر بنگارند مرا

در هیچ کنشتی نگذارند مرا

اشکم چو عقیق است ز درج گهرت

پشتم چو کمان گشت ز تیر نظرت

ای عهد تو همچون زلف تو جمله شکن

ای وعدهٔ تو تهی میان چون کمرت

آن شاه که قبلهٔ نماز همه اوست

مقصود ز قصهٔ دراز همه اوست

صد ساله نماز و روزهٔ مردم را

قدری نبود که بی‌نیاز همه اوست

هر چند به چالاکی آن دلبر نیست

ما را طمع وصال او در خور نیست

زور و زر و زاریست سرمایهٔ عشق

زاری نخرد، زور ندارم، زر نیست

تا در سر من هوای مه‌روی من است

بر خاک نهاده سال و مه روی من است

دزدیده به سوی مه نگه می‌کردم

گفتا چه نگه کنی که مه روی من است

درد دلم از شمار دفتر بگذشت

این قصه به هر محفل و محضر بگذشت

این واقعه در جهان شنیده است کسی

من تشنهٔ آب و آبم از سر بگذشت

ای روی تو از لطافت آینهٔ روح

خواهم که قدمهای خیالت به صبوح

در دیده کشم ولی ز خار مژه‌ام

ترسم که شود پای خیالت مجروح

گل حاجت عاشقان روا خواهد کرد

زهد همه زاهدان هبا خواهد کرد

گل آمد و کار و بار ما بر هم زد

امسال دگر بار جفا خواهد کرد

جز من به دم سحرگهی مست که شد؟

بی می به سماع خرگهی مست که شد؟

از هش بروم چو بوی نرگس شنوم

بر بوی پیالهٔ تهی مست که شد؟

تا حق ز جهانیان ملولم نکند

شایستهٔ درگاه وصولم نکند

ترس تو از آن است که خاکت بخورد

بیم من از آنکه خود قبولم نکند

می‌آمد و هر سو نظری می‌افکند

بر هر طرف از لب شکری می‌افکند

گه‌گه به کرشمه سوی ما می‌نگریست

وز ناز نظر بر دگری می‌افکند

تا جلد جریده در جهان خواهد بود

پیوسته به دست دگران خواهد بود

می نوش و از این جریده برخوان غزلی

کاین عالم فانی گذران خواهد بود

دیدم گل سرخ سخت پیراسته بود

بلبل به دعای سحرش خواسته بود

بس تازه و دلگشا و آراسته بود

گویی که به روی صبح بر خاسته بود

ایام شباب است شراب اولاتر

هر غمزده‌ای مست و خراب اولاتر

عالم همه سر به سر خراب است و یباب

در جای خراب هم خراب اولاتر

با سنبلش آویختم از روی نیاز

گفتم من سودا زده را چاره بساز

گفتا که لبم بگبر و زلفم بگذار

در عیش خوش آویز، نه در عمر دراز

حال من خاکسار می‌بین و مپرس

می‌سوز از انتظار و می‌بین و مپرس

سودا زده‌ای چو من نیامد به جهان

اینک من و روزگار می‌بین و مپرس

دی غرق عرق در آفتابش دیدم

همچون گل تازه بی‌حجابش دیدم

دیدم به جمال او جهان را زآن روی

چون مردمک دیده در آبش دیدم

جز خار نروید ز گلستان دلم

جان دست فروشسته ز درمان دلم

در کسوت یوسفم به ظاهر لیکن

گرگ آبادیست چاه ویران دلم

عالم چو بهشت ولیکن گذران

بسان چو عروسی و صبا جلوه گران

بلبل زده صیت و نعره چون بی خبران

وز وجد گل و صبح به هم جامه دران

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من

وین حرف معما نه تو خوانی و نه من

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده بر افتد نه تو مانی و نه من