تا حق ز جهانیان ملولم نکند
شایستهٔ درگاه وصولم نکند
ترس تو از آن است که خاکت بخورد
بیم من از آنکه خود قبولم نکند
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
تا حق ز جهانیان ملولم نکند
شایستهٔ درگاه وصولم نکند
ترس تو از آن است که خاکت بخورد
بیم من از آنکه خود قبولم نکند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بیان می‌کند که تا زمانی که حق و حقیقت از جهانیان دور نشود، او ناامید نخواهد شد. او نگران این است که خود را شایسته درگاه حق نبیند و در عوض، دیگران از او دوری جسته و او را نپذیرند. به عبارتی، ترس شاعر از این است که شاید خود را شایستهِ پذیرش نبیند، در حالی که دیگران به دنبال او هستند.
هوش مصنوعی: تا زمانی که خداوند از من و رفتارم خسته و دلزده نشود، شایستهٔ جلب رحمت و لطف او هستم.
هوش مصنوعی: نگران تو هستم که خاکت را ببلعد و من هم نگرانم که خودم را نپذیرم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
عشق تو که هرگزم ملولم نکند
در سینهٔ بحر تو نزولم نکند
گفتی که به طعنه رو دری دیگر کوب
با داغ تو هیچ کس قبولم نکند
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.