چه رنگ‌هاست که آن شوخ‌دیده نامیزد

که تا مگر دلم از صحبتش بپرهیزد

گهی ز طیره‌گری نکته‌ای دراندازد

گهی به بلعجبی فتنه‌ای برانگیزد

به هیچ وقت به بازی کرشمه‌ای نکند

[...]

بادی که ز کوی آن نگارین خیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقش ریزد

هر ساعتم آتشی به سر بربیزد

از سرکام نفس برخیزد

از هوا و هوس بپرهیزد

لطف او چون مفرّح آمیزد

کفش صوفی به کشف برخیزد

دین ز صورت همیشه بگریزد

تا ز بد مرد را بپرهیزد

پیش از آن کو ز خواب برخیزد

همچو بیمار در من آویزد

چون ترا از تو دل برانگیزد

پس نماز از نیاز برخیزد

هرچه در راه فتنه انگیزد

همه‌اش از پیش راه برخیزد

از سرِِ رسم و عاده برخیزد

با دگر کس به طبع نامیزد

اژدها کو ز گنج برخیزد

مُهرهٔ کامش آتش انگیزد

آب و روغن چو درهم آمیزد

نور در صفو روغن آویزد

این دو بیرون ز عقل و جان خیزد

این برآن آن برین نیامیزد

زین در ار هیچ عقل بگریزد

همچو پرده‌اش فلک برآویزد

نیت پاک چون ز دل خیزد

نقطهٔ شرک را برانگیزد

جان حیدر در آز ناویزد

شیر از آتش همیشه بگریزد

با چنین کس علی نیامیزد

شاید ار عقل ازو بپرهیزد

شیر حق زین جهان بپرهیزد

سگ بود کز کلیجه نگریزد

شوق چون در نهادش آویزد

عقل کلّ را ز ره برانگیزد

کانکه از بیم نفس بگریزد

عشق با خونِ دل درآمیزد

از زمین بوی مُشک برخیزد

خون عاشق چو زلف او ریزد