... بهتر آن است که با مردم بد ننشینی

سیل این اشک روان صبر و دل حافظ برد

بلغ الطاقه یا مقله عینی بینی ...

... خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببوی

گفتی از حافظ ما بوی ریا می آید

آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی

... کای نور چشم من به جز از کشته ندروی

ساقی مگر وظیفه ی حافظ زیاده داد

کآشفته گشت طره ی دستار مولوی

... در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی

گر در سرت هوای وصال است حافظا

باید که خاک درگه اهل هنر شوی

... مسند خواجگی و مجلس تورانشاهی

حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار

عملت چیست که فردوس برین می خواهی

... ما را چگونه زیبد دعوی بی گناهی

حافظ چو پادشاهت گهگاه می برد نام

رنجش ز بخت منما بازآ به عذرخواهی

... بر در میکده ای با دف و نی ترسایی

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد

آه اگر از پی امروز بود فردایی

... درر ز شوق برآرند ماهیان به نثار

اگر سفینه حافظ رسد به دریایی

... ز همصحبت بد جدایی جدایی

مکن حافظ از جور دوران شکایت

چه دانی تو ای بنده کار خدایی

... تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد

شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

... تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی

حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو

بازآید و از کلبه احزان به درآیی

... هر مرغ به دستانی در گلشن شاه آمد

بلبل به نواسازی حافظ به غزل گویی

... که در بی خودی راز نتوان نهفت

که حافظ چو مستانه سازد سرود

ز چرخش دهد زهره آواز رود ...

... ورق گل خجل است از ورق دفتر ما

هر که گوید که کجا رفت خدا را حافظ

گو به زاری سفری کرد و برفت از بر ما

... غمزه ساقی ز چشم می پرستان برده خواب

تا شد آن مه مشتری درهای حافظ را به نقد

می رسد هر دم به گوش زهره گلبانگ رباب

... که آن بیان مقامات کشف کشاف است

عدو که منطق حافظ طمع کند در شعر

همان حدیث هما و طریق خطاف است

... جهان در لؤلؤ لالا گرفته است

حدیث حافظ ای سرو سمن بوی

به وصف قد تو بالا گرفته است

... آب وی آن لب جان بخش روان افزا برد

بحث بلبل بر حافظ مکن از خوش سخنی

پیش طوطی نتوان نام هزارآوا برد

... شود مست وحدت زجام الست

هر آن کـ او چو حافظ می صاف خورد

... به هوش باش که نقد تو پاس بان نبرد

سخن به نزد سخن دان ادا مکن حافظ

که تحفه کس دروگوهر به بحر و کان نبرد