... ملایک در فلک گریند مردم در زمین بر من

چو عالم را فغانم با صدای زیر و بم دارد

بگردون سیل اشکم می رسد هاله مبند ای مه ...

... روزگاریست که دور از تو فضولی همه شب

به فغان خلق جهان را به فغان می آرد

گر بند بند ما چو نی از هم جدا کنند

به زانکه در غمت ز فغان منع ما کنند

خوبان نمی کنند وفایی بعاشقان ...

... دوش کردند سکان منع فضولی ز درت

سبب اینست که با آه و فغانست امروز

... کار من از دست دل چاک گریبانست باز

گل دریده پیرهن بلبل فتاده در فغان

آن گل نورس مگر در سیر بستانست باز ...

... عمر شد آخر دلا از ناله کردن در گذر

راه چون طی گشت باید گر فغان افتد جرس

نیستم بلبل که هر ساعت سرایم بر گلی ...

... سینه ام را سوخت دل وز ناله ام پیداست این

بیشتر دارد فغان هرگه که آتش دید دف

هر طرف صف بست مژگانم بقصد خیل خواب ...

... نه از خوشیست که میل شراب دارد دل

فغان که تا شده است از بهشت وصل تو دور

مرا بآه و فغان در عذاب دارد دل

بسوز سینه فضولی نمی دهد تسکین ...

نه از تیری که بر دل می زنی چندین فغان دارم

سوی خود می کشی ای ناله از رشک کمان دارم ...

... گر غبار درگهت از چشم تر کم کرده ایم

غیر افغان نیست بر یاد سگانت کار ما

تا جدایم از درت کار دگر کم کرده ایم

تا جدایم از در جانان فضولی چون سکان

بی فغان و ناله شامی را سحر کم کرده ایم

... بر من ای شمع مزن خنده که سرمایه عشق

گر سرشکست و فغان من ز تو افزون دارم

من اسیر غم دل ماندم و مجنون فرسود ...

... به دور گوهر اشکم مزن از دانه در دم

فضولی نیست هر شب تا سحر غیر از فغان کارت

ترا من از سگان کوی او بیهوده نشمردم

... مانند بنایی که دهد عکس بآواز

آمد بفغان گنبد گردون ز فغانم

کی در تو رسد آه من خم شده قامت ...

... مرا شب گشت از غم چند شب را زنده دارم من

مقیم گوشه تنهاییم کارم فغان کردن

چه حالست این که دارم در کجایم در چه کارم من ...

... چه قد دل ستان است آن چه لعل درفشان است این

فضولی می رسد هرشب به مه فریاد و افغانت

شبی آن مه نمی پرسد چه فریاد و فغان است این

ز فلک می گذرد آه و فغانم بی تو

این چه عمر است که من می گذرانم بی تو ...

... بهر ظهور لطف عمیمت وسیله ای

غیر از فغان و آه نداریم یا نبی

روز جزا تویی چو شفیع گناه ما ...

... ز غیرت باز بر من شهر را ماتم سرا کردی

مرا گفتی مکن افغان که فردا خواهمت کشتن

شب قتلست منعم از فغان کردن چرا کردی

چه بود از خاک آن در دور کردی کشتگانت را ...

ابنای زمان که در جهانند همه

از جور زمانه در فغانند همه

هر یک به هوس عاشق کاری شده است ...

... دم بدم خون دل از دیده روان می کردم

اشک می ریختم و آه و فغان می کردم

گره از کار دل زار بغربت نگشاد ...