... گدا گفت و به من تن درنداد از خودنمایی ها

فغان زان بلهوس برکش محبت پیشه کش کز من

رباید حرف و آموزد به دشمن آشنایی ها ...

... به وادیی که خضر کوزه و عصا انداخت

فغان ز غفلت غالب که کارش از سستی

ز دست رفته و داند که با خدا انداخت

فغان که برق عتاب تو آنچنانم سوخت

که راز در دل و مغز اندر استخوانم سوخت ...

... ز ناله کار به اشک اوفتاده دل خون باد

ز شرم بی اثری ها فغان ما آبست

ز وهم نقش خیالی کشیده ای ور نه ...

... در نهاد نمک از رشک لبت

هست شوری که فغان نمکست

ای شده لطف و عتابت همه ناز ...

... نمک خوان تو خوان نمکست

شورها صرف فغانم کردند

نمک از حسرتیان نمکست ...

... در خم بند تغافل نالم از بیداد عمر

پرده ساز فغانم پشت چشم قاتلست

بس که ضبط مشق غم فرسود اعضای مرا ...

... قدر انفاس گرم در نظرستی غالب

در غم دهر دریغم به فغان می بایست

... این شعله همچو خون به رگ خس دویده باد

ذوقی ست همدمی به فغان بگذرم ز رشک

خار رهت به پای عزیزان خلیده باد ...

... توان شناخت ز بندی که بر زبان افتاد

فغان من دل خلق آب کرد ورنه هنوز

نگفته ام که مرا کار با فلان افتاد ...

... چمن عزای شهیدان کربلا دارد

فغان که رحم بدآموز یار شد غالب

روا نداشت که بر ما ستم روا دارد

... رنجور عشق گویی آه رسا ندارد

هر مطلعی که ریزد از خامه ام فغانی ست

جز نغمه محبت سازم نوا ندارد ...

... با خودش افتاده کار باک ز غالب مدار

ذوق فغانش ز دل ورزش تأثیر برد

... مگر به دل گذرد مرگ ناگهانش و لرزد

فغان ز خجلت صراف کم عیار که ناگه

برآورند زر قلب از دکانش و لرزد ...

دیگر از گریه به دل رسم فغان یاد آمد

رنگ پیمانه زدم شیشه به فریاد آمد ...

... سوخت آتشکده ز آتش نفسم بخشیدند

ریخت بتخانه ز ناقوس فغانم دادند

گهر از رایت شاهان عجم برچیدند ...

... برند دل به ادایی که کس گمان نبرد

فغان ز پرده نشینان که پرده دارانند

به جنگ تا چه بود خوی دلبران کاین قوم ...

دل نه تنها ز فراق تو فغان ساز دهد

رفتن عکس تو از آینه آواز دهد ...

... من آن نیم که ز مرگم جهان به هم نخورد

فغان زاهد و فریاد برهمن یاد آر

به بام و در ز هجوم جوان و پیر بگوی ...

... مرا به غیر ز یک جنس در شمار آورد

فغان که نیست ز پروانه فرق تا مگسش

جگر ز گرمی این جرعه تشنه تر گردید

فغان ز طرز فریب نگاه نیم رسش

خوشم که دوست خود آن مایه بی وفا باشد ...

... غالب نبود کشت مرا پاره ابری

جز دود فغانی که به گردون رود از دل