گنجور

 
سعدی

یکی از عرب در بیابانی از غایتِ تشنگی می‌گفت:

یا لَیْتَ قَبْلَ مَنِیَّتی یَوْماً اَفوُزُ بِمُنْیَتی

نَهْراً تُلاطِمُ رُکْبَتی وَ اَظَلُّ اَمْلاءُ قِرْبَتی