امین در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۱۵:۰۴ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب هفتم در تأثیر تربیت » حکایت شمارهٔ ۴:
هو
خدا رحمت کد شیخ اجل را که در نثر پارسی، کسی را یارای رسیدن به اوج قله زیبایی و حکمت او نیست.
اما یاران معنای حکایت این است که کودکان اگر از معلم هیبتی به دل داشته باشند، کلام در جان آنها مقبول می افتد و اگر رها و آزاد بوده و از کس حساب نبرند، حرفی در دلشان جای نمیگیرد.
این منافی برخورد خوش و درست معلم نیست بلکه بر تسلط فکری و اجتماعی معلم بر شاگرد صحه می گذارد. امری که معلمان معاصر به کمال از آن بی بهره اند و در نتیجه شاگردان به نهایت آزاد.
متاسفانه حاصل آن نسلی خواهد بود که تنها به بازی و لهو خو خواهد گرفت و بویی از تربیت نخواهد برد.
مدرس در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۱۳:۵۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۹۲:
با سلام خدمت تمامی دوستان گرامی
من طبق تحقیقاتی که در نسخه ی قزوینی-غنی-قدسی انجام داده ام به این نتیجه رسیده ام که جمله ی :درد، سخن نمی کند از تمامی معانی ارایه شده توسط دوستان گرامی معنی درست تری می دهد. به علاوه، اگر در اینجا از کسره ی اضافه استفاده کنیم، وزن شعر به هم می خورد. در نتیجه اگر بگوییم:درک، سخن نمی کند؛ کاملا بی معنی می شود و درد در این جمله معنی بهتری می دهد.
علی در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۰۳:۳۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۹۶:
من با کورش ایرانی موافقم و وقتی انسان که نه بلکه آدمی زاد میخواد در مورد کسی حرف بزنه باید یا با اون هم تراز باشه یا از اون بیشتر باشه ، حال اینکه من فکر نمیکنم از عزیزان کسی خودش را با حافظ و شاه نعمت اله ولی هم تراز یا حتی بالاتر بدونه ، پس
با مدعی نگویید اسرار عشق و مستی
تا بیخبر بمیرد با درد خود پرستی
یا علی
سروج در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۰۲:۰۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۷:
حاجت به کلاه برکی داشتنت نیست
درویش صفت باش و کلاه تتری پوش
اصغر در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۰۱:۴۸ دربارهٔ عطار » الهی نامه » بخش اول » جواب پدر:
با سلام و عرض ادب
از کسانی که اهل ادب و شعر هستند و معنی این شعر را درک کردند خواهش میکنم بیان کنند تا ما نیز مستفیض شویم. سپاس
بیسواد در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۰۱:۰۹ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر چهارم » بخش ۱۳۷ - رفتن ذوالقرنین به کوه قاف و درخواست کردن کی ای کوه قاف از عظمت صفت حق ما را بگو و گفتن کوه قاف کی صفت عظمت او در گفت نیاید کی پیش آنها ادراکها فدا شود و لابه کردن ذوالقرنین کی از صنایعش کی در خاطر داری و بر تو گفتن آن آسانتر بود بگوی:
جناب متین
تا آنجا که به یاد دارم " ابو الکلام آزاد " وی را با کورش
یکی میداند و هم به گمانم زنده یاد استاد باستانی پاریزی نیز در این زمینه تالیفی بسیار سودمند دارد.
محسن در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۳۹ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب نهم در توبه و راه صواب » بخش ۱۷ - حکایت:
چنان شرم دار از خداوند خویش
که شرمت ز بیکانکان است و خویش
سلام
قافیه این بیت چیست؟
آیا خویش اول معنایی جز خود دارد؟
افشین در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۳:۵۸ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳:
سلام دوستان چشش به چه معناست؟
میلاد در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۳:۴۴ دربارهٔ وحشی بافقی » دیوان اشعار » ترکیبات » گلهٔ یار دلآزار:
سلام
من هم اولین بار این شعر رو از داریوش اقبالی شنیدم
یادمه وقتی به دروغ از زبان عشق اول و آخرم بهم جواب رد دادن بالای کوهی تو یک شهر غریب نشستم و این شعر رو از داریوش گوش دادم
وحشی بافقی قطعا یک عاشق واقعی بوده
میشه این رو تو شعر هاش احساس کرد
آهنگ همخواب رقیبانی رو هم که چاووشی خونده از شعر وحشی بافقیه
نادر.. در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۳:۱۱ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۵۴:
موج برآید ز خود و در خود نظاره کند
سجده کنان کای خود من آه چه بیرون ز حدی!!..
بیدل در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۳:۰۸ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۶۳:
عربده نکردن نتوان
koosha ۳ami در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۴۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸۹:
این شعر رو استاد شجریان با استاد بهاری و فرهنگفر اجرا کردند( خصوصی به نام حریم یار) که بسیار شنیدنی است و دو شعر دیگر حضرت حافظ هم در تصانیف این اجرا هست که بسیار زیبا هستند و شدیدا به علاقه مندان پیشنهاد میشه
مهدیه در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۲۸ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۵:
به نظر من منظور سعدی از مصراع آخر اینه که سرو بلند که باو جود تو خم نشده خردش کم است.
ج م در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۱۰ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » حضریات » غزلیات » شمارهٔ ۳۵۳:
سرکار خانم مهناز س
با تشکر از اظهار نظر سودمند شما.
لطفا "گوهرُ لعل " را "گوهر و لعل" بخوانید.
Seraj Hosseini در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۲۳ دربارهٔ عراقی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۹۰:
جناب میثم باهو،لطفاً به غزل شماره 295 مراجعه کنید...بی کران درود و مهر...
عراقی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۹۵/
علی در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۰:۵۲ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴:
در مورد بیت دوم :
"سیل عالم پر" منظور سیلی هست که تمام دنیا را بگیرد
"هر موچ جون اشتر شود" کنایه از بلندی موج
"مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا" منظور این است که در همچین سیلی مرغ های آبی غمی ندارند چه برسد به مرغانی که توانایی پرواز دارند و سیل برای آنها خطری ندارد.
علی در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۰:۱۸ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » داستان رستم و اسفندیار » بخش ۱ - آغاز داستان:
بلبل در اینجا کسانی هستند که زبان پهلوی میدانستند و صدای خوبی هم داشتند و گوسانی میکردند
۷ در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۱۹:۳۱ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب پنجم در عشق و جوانی » حکایت شمارهٔ ۱۰:
در عنفوان جوانی چنان که افتد و دانی
این از زیباترین و رساترین جمله ها در فارسی است و چند بیت آغازین حکایت از دید طنز شاهکار باشد:
آن روز کـــــه خـــــط شـــــاهـــــدت بـــــود
صــــاحــــب نـــظـــر از نـــظـــر بــــرانـــدی
امـــروز بــــیـــامـــدی بــــه صــــلـــحــــش
کــش فــتــحــه و ضــمــه بـــرنــشــانــدی
تــــــازه بــــــهـــــارا، ورقــــــت زرد شــــــد
دیــگ مـــنــه کـــاتـــش مـــا ســـرد شـــد
چـــنـــد خـــرامـــی و تـــکـــبـــر کـــنـــی؟
دولــــت پــــاریـــنــــه تــــصــــور کــــنـــی؟
پــیـش کـســی رو کـه طـلـبــکـار تــســت
نــاز بـــر آن کـــن کــه خـــریــدار تـــســـت
۷ در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۱۹:۱۹ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب پنجم در عشق و جوانی » حکایت شمارهٔ ۶:
به قول بازیگران سریال "لیسانسه ها" شاد و پیروز باشید.
رضا در ۸ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۱۵:۳۲ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸۵: