مسعود در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۶:۰۹ دربارهٔ نظامی » خمسه » هفت پیکر » بخش ۲۶ - نشستن بهرام روز شنبه در گنبد سیاه و افسانه گفتن دختر پادشاه اقلیم اول:
سلام
لطفا "هندوان را در آتش اندازیم" را معنی می کنید در بیت "خیز تا ترک‌وار در تازیم هندوان را در آتش اندازیم". ممنون.
سید حبیب در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۵:۰۶ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر چهارم » بخش ۲ - تمامی حکایت آن عاشق که از عسس گریخت در باغی مجهول خود معشوق را در باغ یافت و عسس را از شادی دعای خیر می‌کرد و می‌گفت کی عَسی أَنْ تَکْرَهوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ:
با سلام.
پس بد مطلق نباشد در جهان.
از این سرسری مگذرید.
در اول دفتر چهارم , این یک بحث مهم است که جناب مولانا , بسیار
زیرکانه و هنرمندانه بیان نموده.
مخصوصا در ادامه ابیات.
پس هیچ کس حق ندارد کس دیگری را و یا چیزی را , بد جلوه دهد.
زیرا اگر از زاویه دیگر که بر خلاف میل شماست و بر خلاف عقیده شماست , به آن بنگری , خوب جلوه میدهد.
این فرمول برای تمامی امور دینی , مادی و غیره یکسان است.
.
فریدون در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۴:۳۲ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۳۲ - قصهٔ هلال کی بندهٔ مخلص بود خدای را صاحب بصیرت بی‌تقلید پنهان شده در بندگی مخلوقان جهت مصلحت نه از عجز چنانک لقمان و یوسف از روی ظاهر و غیر ایشان بندهٔ سایس بود امیری را و آن امیر مسلمان بود اما چشم بسته داند اعمی که مادری دارد لیک چونی بوهم در نارد اگر با این دانش تعظیم این مادر کند ممکن بود کی از عمی خلاص یابد کی اذا اراد الله به عبد خیرا فتح عینی قلبه لیبصره بهما الغیب این راه ز زندگی دل حاصل کن کین زندگی تن صفت حیوانست:
میفهمند
فریدون در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۴:۲۹ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۳۲ - قصهٔ هلال کی بندهٔ مخلص بود خدای را صاحب بصیرت بی‌تقلید پنهان شده در بندگی مخلوقان جهت مصلحت نه از عجز چنانک لقمان و یوسف از روی ظاهر و غیر ایشان بندهٔ سایس بود امیری را و آن امیر مسلمان بود اما چشم بسته داند اعمی که مادری دارد لیک چونی بوهم در نارد اگر با این دانش تعظیم این مادر کند ممکن بود کی از عمی خلاص یابد کی اذا اراد الله به عبد خیرا فتح عینی قلبه لیبصره بهما الغیب این راه ز زندگی دل حاصل کن کین زندگی تن صفت حیوانست:
گفتار مولانا برای تمام انسان های دنیا میباشد. بعضی ها به زبان شیرین گپ را میفاهمند و بعضی به زبان تلخ. مولانا میخواهد همه را بفهماند.
من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت بدحالان و خوش‌حالان شدم
وی این ها همه سیمبولیک میباشد.
ای برادر قصه چون پیمانه‌ایست
معنی اندر وی مثال دانه‌ایست
دانهٔ معنی بگیرد مرد عقل
ننگرد پیمانه را گر گشت نقل
حمید زارعیِ مرودشت در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۳:۳۴ دربارهٔ عرفی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۹:
عشرت رفته مجو باز، که دهقان فلک
تخم هر کشته که بدرود دگر بار نکشت
سهیل قاسمی در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۲:۰۱ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۷۶:
ای نسیم ِ صبح ِ سعادت، آن زمانی که فکر می کنی درست است، به آن نشانی یی که خودت می دانی به کوی فلانی گذر کن.
تو پیک ِ خلوت ِ راز هستی و من چشم به راه ِ تو هستم.
به مردمی نه به فرمان را من اینطور خواندم: به مردمی «نه به فرمان» یعنی مردمی که زیاد هم به فرمان نیست!
می گوید تو پیک ِ خلوت ِ راز ِ من هستی و چشم ِ من بر سر راه تو است. بر این مردم (مردمک ِ چشم ِ من) که بفرمان من هم نیست {و دائم گریه می کند} طوری گام بردار که خودت صلاح می دانی.
(به او) بگو که جان عزیزم از دست رفت. تو را به خدا از لعل روح فزای او آن چیزی که می دانی (دریافته ای) چیزی به ما ببخش.
من این حروف را چنان نوشتم که دیگران ندانند چه نوشته ام. تو هم لطفی بکن و طوری آن را بخوان که فقط خودت بفهمی (کسی نفهمد)
بیت ششم: شبیه این مضمون در این بیت هم به کار رفته:
میان ِ او که خدا آفریده است از هیچ
دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشاده ست
یعنی در میان (کمر) یار که خدا آن را از هیچ آفریده، چیز ظریفی هست که هیچ مخلوقی تا حالا نتوانسته آن را باز کند.
در بیت غزل حاضر، کمر یعنی کمربند، میان یعنی کمر، دقیقه یعنی همان چیز ظریف که در غزل شماره 35 به آن اشاره شده.
پژمان در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۴۹ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۵:
دوستانی که دوست دارند به این شعر و بقیه اشعار حافظ انگ عرفان بزنند آیا یک بار این خصوصیات را برای خدا در نظر گرفته اند تا ببینند در وصف جهان آفرین چه گفته مضحکی میشه فهمیدن چنین شعر روان و زیبا در وصف معشوق حالا هر که هست نیاز به سواد و تخصص خواصی نمیخاد فقط بهش دل بسپارید
سیمانیان در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۳۱ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر دوم » بخش ۱۰۰ - کشیدن موش مهار شتر را و معجب شدن موش در خود:
بیت 34 مصراع دوم
زانک خوی بد "نگشتست" استوار
اصلاح شود به
بگشتست
با تشکر
سیمانیان در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۲۱ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر دوم » بخش ۱۰۰ - کشیدن موش مهار شتر را و معجب شدن موش در خود:
بیت 25 مصرع دوم اصلاح شود به
دید آدم را به چشم منکری
با تشکر
سحر خیز قدوسی در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۱۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶:
سلام به دوستان و دوست دارانِ ادب 21 / 6 / 1395
در غزل 7 بیتی حافظ ،هفت مورد « صفت فاعلی مرکّب مرخّم » به کار رفته است :
1 – در مصرع دوم بیت اوّل «غزل خوان»
2 - «عربده جوی» و «افسوس کُن(ان)» در مصرع اول بیت دوم
3 - «شبگیر» در مصرع اوّل و «باده پرست» درمصرع دوم بیت چهارم
4 – در بیت پنجم مصرع اول«دُردکش(ان)»
5 – در بیت هفتم ،«گِرِه گیر»
صقت های فاعلی مرکّب مرخّم این غزل هستند.
* صفت های فاعلی مرکّب مرخّم از پر کاربُرد ترین واژگان فارسی هستند که هر روز با قالب آن ها کلمه های جدید ساخته می شود و در دایرۀ
واژگانی زبان قرار می گیرند . آن را غنی تر می گردانند.
کمال داودوند در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۰۶ دربارهٔ ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۳۱۴:
باقبولی عزاداریهای عاشورای حسینی.
جمع این رباعی: 6839
آرش در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۰۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۷۰۷:
با سلام
دوستان آقای کریم زمانی(مولانا پژوه-نویسنده شرح و تفسیر جامع مثنوی در 7 جلد که مهترین کتاب در مثنوی پژوهی می باشد) در سخنرانی عرض کردن که این شعر در مقام امام حسین (ع) سروده شده،شما عزیزان می توانید در سایت خود ایشان که در زیر میگذارم به این سخرانی گوش فرا دهید.
پیوند به وبگاه بیرونی
سحر خیز قدوسی در ۸ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۲۳:۱۳ دربارهٔ پروین اعتصامی » دیوان اشعار » مثنویات، تمثیلات و مقطعات » شمارهٔ ۲۵ - بلبل و مور:
سلام دوستان ادبی! بیست یکم مهر سال 95
مصراع اول بیت نخست مثنوی 63 بیتی «بلبل و مور»ذو بحرین است:
*1 فاعِلاتُن فاعِلاتُن فاغِلُن(فاعِلات) = بحر رمل مسدّس محذوف(مقصور)
*2 دیگر مفتعِلُن مفتعِلُن فاغِلُن(فاعِلات) = بحر سریع مسدّس مطویّ مکشوف (مقصور) است.
بیشترِ مصرع های دیگر بر وزن (مفتعِلُن مفتعِلُن فاغِلُن(فاعِلات) هستند.برخی مصرع ها ممکن است ذوبحرین باشند. برای رسیدن به حقیقت، استقراء تامّ لازم است.
قراءت و خوانش این گونه ابیات برای درست خوانی دقت بیشتر نیاز دارد.
علی عباسی در ۸ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۴۷ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۲۴۵:
می‌کشدم می به چپ می‌کشدم دل به راست
رو که کشاکش خوش است تو چه کشیدی بگو
می به قدح ریختی فتنه برانگیختی
کوی خرابات را تو چه کلیدی بگو
چه دهان بندی! من که حرفی ندارم
پارسا در ۸ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۲۵ دربارهٔ اوحدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸۲۸:
به سودای رخ آن بت بخفتم دوش و...
باید بصورت بخفتم باشه که معنی هم درست شه
فتی در ۸ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۰۵ دربارهٔ شهریار » گزیدهٔ غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۷ - دیوان و دیوانه:
ای درد من کجایی؛ تا کی از این جدایی
قلبی به این خرابی؛ در خوان من بیافتد
اگر دوستان قابل بدانند این بیت رو، فتی به این شعر اضافه می کند.
مصطفی در ۸ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۲۰:۲۷ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر دوم » بخش ۲۰ - ملامت‌کردن مردم شخصی را کی مادرش را کشت به تهمت:
فرهاد جان دقیقا همینه . اما بجای کلمه پیامبر انسان کامل بزار . در هر دوره یک انسان کامل وجود داره که دریچه توجهات الهی هست . اگر درباره انسان کامل تحقیق کنی حقایق عجیبی برات هویدا میشه
مهسا در ۸ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۱۸:۰۴ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۱۳:
در بیت هشتم، بجای واژه ی «جوهری» از واژه ی «گوهری» نیز استفاده شده است که بنظر بنده، زیباتر می اید.
گر گوهری به از جان ممکن بود تو آنی...
و در اخر میخوام بگم که: سعدی عشق است..
روحش شاد
حسین توفیقی در ۸ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۱۶:۰۰ دربارهٔ محتشم کاشانی » دیوان اشعار » ترکیب‌بندها » شمارهٔ ۱ : باز این چه شورش است که در خلق عالم است:
خاموش محتشم که از این نظم گریه‌خیز
روی زمین به اشگ جگرگون کباب شد
به جای "کباب شد" باید "خضاب شد" باشد تا هم معنا بدهد و هم از ایطاء پرهیز شود.
سامان در ۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۸:۳۱ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۰۸۵: