یا رب از من که برد سوی خراسان خبری

ای صبا گر بودت هیچ مجال گذری

عمده الملک یمین دول و دین که بود

اتفاق همه کور است خصال و سیری

گر ز بار غمت از پای در آمد دل من

دستگیری کن و از عین عنایت نظری

بگریبان دلم چنگ غم اندر زده ئی

ترسم ای شادی جان زانکه بگیرد سحری

از تو محرومم و این شیوه فضل و هنر است

دور بادا ز من این فضل و نباشد هنری

طوطی جان بهوای شکر الفاظت

عزم دارد که گرش باز شود بال و پری

ای ز لفظ تو سخن یافته آن نظم و نسق

که بود نزد خرد در بر او مختصری

ز آتش طبع گهر بار تو باد سحری

بعدن گر برد از خاک خراسان خبری

پرتو مشعله رای جهان آرایت

گر کشد شعله بر افلاک شود زو شرری

هر کبوتر که بود برج جلالت وطنش

گر کند سوی وطن از سوی گردون سفری

لطف جان و دل تو هست بحدی که صبا

بختن گر بود از نفحه لطفت اثری

خشمت ار تیغ کشد بر مه و ماهی گه کین

جوشنی گرچه گرفت این یک و آن یک سپری

صاحبا تا سخن ابن یمین مدحت تست

نیست همچون سخن او بحلاوت شکری

بر دعا ختم کند مدحت جاهت پس ازین

زانکه بر اوج مدیح تو خورشید فری

دشمن تو بمثل اطلس گردون پوشد

همچو کرم قز اگر چند بگیرد خطری