مرا ای آسمان تا کی دمی آسوده نگذاری

نمی دانم چه کین است این که اندر دل ز من داری

زنی بر خرمن جان دوستان را دائما آتش

به جز بر کشتزار دشمنان جائی نمی باری

غلط می باشدار من از تو درعالم وفا جویم

که جز تخم جفا در مزرع خاطر نمی کاری

مرا هر کس که باشد دوست داری دشمنی با او

کس ار دشمن بود با من ز جان ودل بدو یاری

ز زهر قهر توهرگز نخواهد شد کسی ایمن

چو اندر آستین حضرت خیر البشر ماری

عجب دون پرور و ناکس نوازی الحذر از تو

گلی از بهر هر خار وبرای هر گلی خاری

بلند اقبال را نبودهوای همسری با تو

چرا پیوسته با او از دل و جان خصم خونخواری