از عشق که نیست در جهانش بدلی

صد فرد چو غنچه است در هر بغلی

بگذر ز سر صلاح و تقوی در عشق

این راه به سر نبرد هر کور و شلی

آن کز ازلش آمده فطرت عالی

کی شکوه به گردون برد از بدحالی

بی‌حوصلگان فلک پرستند، آری

محتاج به خم بود سبوی خالی

بی فیض ازل رتبه نگردد عالی

این حال درین محیط باشد حالی

صد خوف و رجاست گوشه‌گیران را هم

کشتی به کنار پر شود یا خالی

بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی

گویند حریفان که چرا می‌نالی

تا شیشه فتاد از نظرم چون عینک

از نور بود خانه چشمم خالی

آنها که خرید عشقشان از خامی

پنهان ز نظر، کنند بی‌آرامی

من نالم و تهمت‌زده مرغ چمن است

من سوزم و پروانه کشد بدنامی

زین هستی موهوم، جدا باش دمی

با حق‌طلبان هم‌آشنا باش دمی

گاه از عجبی، گه از ریا، گاه از رزق

زاهد به خدا که از خدا باش دمی

سوز جگرم نمی‌برد درمانی

کی گرمی عشق را بود پایانی؟

چون لاله گر اجزای من از هم پاشد

هر جزو بر آتشم بود دامانی

حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی

از بی‌برگی چه باک و بی‌سامانی

از محنت هجر و لذت وصل، دلم

آسود، که آسوده شود حیرانی

در شعر شوی گر انوری را ثانی

تحسین تو کس نمی‌کند تا دانی

آن به، که چو اطفال به مکتب‌خانه

خود خوانی و بر خویش سری جنبانی

خوش در پی عقل و هوش افراختنی

هموراه به فکر خام پرداختنی

از شاخ بریده و گل چیده چو طفل

پیوسته خراب گلستان ساختنی

رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی

این رشته نیامد ز ازل، تافتنی

ای عقل مکن ستیزه با عشق، که نیست

سرپنجه آفتاب برتافتنی

شد نغمه، وبال از فغانم بر نی

می‌سوزد ازین واسطه جانم بر نی

بی منت نایی شود و نالد زار

پیوند کنی گر استخوانم بر نی

در بام شریعتی، دگر پر نزنی

خاک در علمی، در دیگر نزنی

گر قدر مقام خویش را بشناسی

گامی دگر از فلک فروتر نزنی

ای دل، می تجرید تمنا نکنی

بی‌پروایی، مباد پروا نکنی

سیر چمن قدس به خاطر داری

ترسم که در آن باغ، گلی وا نکنی

با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی؟

از باده تقلید، گلو تر چه کنی؟

چون نیست تو را ترشح رحمت حق

مانند سحاب، خرقه در بر چه کنی؟

ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی

از ذلت نفس، خاک بر سر چه کنی

بر اوج محبت چو هما بسیارست

در چاه هوس، صید کبوتر چه کنی

تقریر ز حالی که نداری چه کنی

آهنگ خیالی که نداری چه کنی

در هر محفل، با عدم استعداد

اظهار کمالی که نداری چه کنی

هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی

پیوسته گل تلافی‌اش می‌چینی

صد صور دمیدند و نگشتی آگاه

نشنیده کسی خواب به این سنگینی

هر نقش که بر سپهر اعلا بینی

هر چیز به دنیا و به عقبی بینی

تا سر حقیقت و طریقت به تمام

در ضمن شریعت است چون وا بینی

زنهار به فکر خواهش از جا نروی

غافل نشوی ز سهو و عمدا نروی

گر خون عوض آب دهندت چو شفق

چون ابر به دریوزه دریا نروی