ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی

دشمن رویی و دوستی می‌ورزی

از پی دارد بریدنت، دوختنی

بی سوزن و مقراض نباشد درزی

شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی

جانی و ز صحبت بدن پرهیزی

من با تو یکیّ و تو ز من پرهیزی

من بعد مگر ز خویشتن پرهیزی

تجرید گزین تا به نوایی برسی

بگسل ز تعلق که به جایی برسی

بگریز ز کوچه بند نی چون نغمه

شاید که به گوش آشنایی برسی

بر آسایش، مدار ننهاد کسی

بی رنج، قدم به کار ننهاد کسی

تا چون قلمش در استخوان مغز نکاست

سر بر خط روزگار ننهاد کسی

خرسند بود چند به نام از تو کسی

بخرام، که نگرفته خرام از تو کسی؟

هرچیز که داری تو، ز هم خوب‌ترست

خود گو که طلب کند کدام از تو کسی

نی عزت و اعتبار ماند به کسی

نی خواری و انکسار ماند به کسی

هر چیز که داده‌اند خواهند گرفت

جز عشق که پایدار ماند به کسی

در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی

رمزی که بود فاش‌تر از هر فاشی:

نقاش اگر به نقش در می‌آمد

هر نقش ز کلک او شدی نقاشی

گر از یاری، مدام از خود باشی

ور زان خودی، به نام از خود باشی

یک ذره‌ات از خود نبود، تا به خودی

بیخود چو شوی، تمام از خود باشی

ای جان چه شود که مونس تن باشی

وی گل چه بود که زیب گلشن باشی

گیرند زکات، ابر و دریا از من

ای گوهر نایاب اگر از من باشی

در پرده به هر دل آشنا می‌باشی

از ما پنهان در بر ما می‌باشی

هستی همه جا و نیست جاییت مقام

ای در همه جا بوده، کجا می‌باشی؟

بی شعله، چو باده خود به خود می‌جوشی

غفلت به تو داده داروی بیهوشی

لعب هوست است ز عشق دور افکنده

ماند ز سبق، طفل ز بازیگوشی

یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی

نیکو نبود به فضل بی‌اخلاصی

خود گو که زیان به اصل گوهر چه رسد

گر بدگهری پیشه کند غواصی

محروم ز وصل یار بودن تا کی

نومید و امیدوار بودن تا کی

بی نشئه، گل خمار چیدن تا چند

بی وعده در انتظار بودن تا کی

در ملک وجود، خوار بودن تا کی؟

بیهوده درین دیار بودن تا کی؟

برخیز که تنگ ازین جهان برخیزد

موی لب روزگار بودن تا کی؟

روزن متعددست و مهتاب یکی

بیداردلان شوند در خواب یکی

فرداست که روح بی‌قراران با هم

گردیده چو قطره‌های سیماب یکی

از مردم حال، اهل حال است یکی

زین قوم، نشان ده کمال است یکی

هرچند که پنجه را بود پنج انگشت

مخصوص اشارت به هلال است یکی

بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی؟

فیّاض شود هلاک از بی‌برگی

درویشان را بس این خسارت کز نخل

سایه نفتد به خاک از بی‌برگی

عاشق نشود هلاک از بی‌برگی

کی نخل فتد به خاک از بی‌برگی؟

باشد غم سامان خرداندیشان را

مجنون‌شده را چه باک از بی‌برگی؟

گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی

سلطانی راست فقر، نعم‌البدلی

زین هستی موهوم خرابی، ور نه

ویرانه نیستی ندارد خللی

آن رند که در مثل ندارد بدلی

دی گفت برای اهل عرفان مثلی

جز بندگی از خداشناسان نسزد

از علم چه سود اگر نباشد عملی