ای کرده گرد ماه ز شب خرمن

گریان ز حسرت تو چو باران من

آری دلیل قوت بارانست

آنجا که گرد ماه بود خرمن

ای هندوان زلف تو ترک آیین

[...]

بی آن که به کس رسید زوری از ما

یا گشت پریشان دل موری از ما

ناگاه برآورد بدین رسوایی

شوریده سر زلف تو شوری از ما

چندان زغم انگیخته ام آتش و آب

وز دیده و دل ریخته ام آتش و آب

از آرزوی لبش چو رخساره او

در یکدگر آمیخته ام آتش و آب

روزی که به دست برنهم جام شراب

وز غایت خرمی شوم مست و خراب

صد معجزه پیدا کنم اندر هر باب

زین طبع چو آتش و سخنهای چو آب

نتوان ز جفای چرخ گردنده گریخت

دست ستمش به عقل بر نتوان بیخت

آن طاس نگون به گردن آویخته باد

چون سطل که آب روی مردم همه ریخت

شاها،می عمرت فلک از جام بریخت

گلبرگ حیاتت نه به هنگام بریخت

خونی که بریخت تیغت از حلق عدو

از دیده دوستانت ایام بریخت

باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت

یار آمد و می در قدح یاران ریخت

زلفش به تلطف آب عطاران برد

چشمش به کرشمه خون میخواران ریخت

خصمت چو شکوفه مدتی رنگ آمیخت

تا همچو شکوفه چرخش از دار آویخت

می زد چو شکوفه دست در هر شاخی

آخر چو شکوفه ناگه از بار بریخت

ای باده،کدام دایگان پروردت

جانت به سزا بود،که خدمت کردت؟

ای آب حیات،بنده آن خضرم

کز ظلمت آن گور برون آوردت

رازی که به گل نسیم سنبل گفته ست

پیداست ندانم که به بلبل گفته ست

از غنچه بسته لب نیاید این کار

گل بود دهن دریده هم گل گفته ست

چشمی دارم همیشه بر صورت دوست

با دیده مرا خوش است چون دوست دروست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست به جای دیده یا دیده خود اوست

دل خیمه غم بر آتش تاب زده ست

خونابه ز دیدگان ره خواب زده ست

این تعبیه بین که دل برون آورده ست

وین رنگ نگر که دیده بر آب زده ست

بس دل که ز تو خون شده در برمانده ست

بس دست که از هجر تو در سر مانده ست

وی بس سخنان نغز چون گوهر و زر

کز گوش تو همچو حلقه بر در مانده ست

عناب لبت رنگ زخم بر بوده ست

عنابی چشم من از آن نغنوده ست

عناب که فضله های خون بنشاند

عناب لبت خون دلم بفزوده ست

شاها،ز تو کار ملک ودین بانسق است

دریا ز خجالت کفت در عرق است

در عهد تو رافضی و سنی با هم

کردند موافقت که بوبکر حق است

می را که همیشه با خرد دندان است

هم اوست که مونس خردمندان است

می در خُم اگر چه سر گرفته است رواست

در شیشه نگر که خرم و خندان است

دی بر ورقی که آن ز اشعار من است

جانی دیدم که آن نه گفتار من است

دل گفت قلم تراش بر گیرو بکن !

گفتم آری کندن جان کار من است!

هر چند که میل تو سوی بیدادی ست

یک ذره غمت به از جهانی شادی ست

از ما گله می کنی و لیکن ما را

از بندگی تو صد هزار آزادی ست

گر یار بداندی کِم اندر دل چیست

یا گفت بیارمی که دلدارم کیست

بودی که به درد دل نبایستی مرد

بودی که به کام دل بشایستی زیست

در پرده خوشدلی کسی را راهی ست

کو را سروکار با چو تو دلخواهی ست

آن سبزه تر دمیده در سایه گل

انصاف بده که خوش تماشا گاهی ست