گنجور

مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۲۹

 

ربود دوش چنان باده وصال تو هوشم

که تا صباح قیامت خراب باده دوشم

بحشر هم عجب از جور یار نیست که چون نی

برآورد چو زخاکم درآورد بخروشم

نه خود بحرف تو گویا شوم که شوق تو باشد

[...]

مشتاق اصفهانی
 
 
sunny dark_mode