کسی را که باشد به دل مهر حیدر

شود سرخ رو در دو گیتی به آور

ایا سروبن، در تک و پوی آنم

که: فرغند آسا بپیچم به توبر

بود اعور و کوسج و لنگ و پس من

نشته برو چون کلاغی بر اعور

چو در پاش گردد به معنی زبانم

رسد مرحبا از زمین و زمانم

به صورت و نوا و بصیت معانی

طرب بخش روحم، فرحزای جانم

خرد در بها نقد هستی فرستد

[...]

کسی را چو من دوستگان می چه باید؟

که دل شاد دارد بهر دوستگانی

نه جز عیب چیزیست کان تو نداری

نه جز غیب چیزیست کان تو ندانی

چه گر من همیشه ستا گوی باشم

ستایم نباشد نکو جز به نامت

به آتش درون بر مثال سمندر

به آب اندرون بر مثال نهنگان

به چنگال قهر تو در، خصم بد دل

بود همچو چرزی به چنگال شاهین

چرا عمر کرکس دو صد سال؟ ویحک!

نماند فزون تر ز سالی پرستو؟

چه نیکو سخن گفت یاری به یاری

که تا کی کشم از خُسُر ذل و خواری

جهانا، همانا کزین بی‌گناهی

گنه کار ماییم و تو بی کنازی