تو با خلق نیکی کن ای نیکبخت

که فردا نگیرد خدا بر تو سخت

بیا تا خوریم آنچه داریم شاد

درم بر درم چند باید نهاد

درین باغ رنگین درختی نرست

که ماند از قفای تبر زین درست

به دختر چه خوش گفت بانوی ده

که روز نوا برگ سختی بنه

خور و پوش و بخشای و راحت رسان

نگه می چه داری ز بهر کسان

به دنیا توانی که عقبی خری

[...]

زر از بهر خوردن بود ای پسر

برای نهادن چه سنگ و چه زر

یکی طفل دندان برآورده بود

پدر سر به فکرت فرو برده بود

که من نان و برگ از کجا آرامش

مروت نباشد که بگذارمش

چو بیچاره گفت این سخن پیش جفت

[...]

گدایان از پادشاهی نفور

به امیدش اندر گدائی صبور

به یک نعره کوهی ز جا برکنند

به یک ناله شهری به هم برزنند

اگر تیغ عالم بجنبد ز جای

نبرد رگی تا نخواهد خدای

سری کز تو گردد بلندی گرای

بافکندن کس نیفتد ز پای

کسی را که قهر تو از سر فکند

به پا مردی کس نگردد بلند

حریفان خلوت سرای الست

به یک باده تا نفخه صور مست

همینت پسندست اگر بشنوی

که گر خارکاری سمن ندروی

مکن بد که بد بینی ای یار نیک

که ناید ز تخم بدی بار نیک

دهقان سالخوره چه خوش گفت با پسر

کای نور چشم من بجز از کشته ندروی

میازار دهقان به یک خردله

که سلطان، شبان است و دهقان گله

چو پرخاش بینند و بیداد از او

شبان نیست، گرگ است، فریاد از او

اگر بد کنی چشم نیکی مدار

که هرگز نیارد گز، انگور بار

مپندارم ای در خزان کشته جو

که گندم ستانی به وقت درو

مکن خیره بر زیردستان ستم

که دستی است بالای دست تو هم

ستمگر جفا بر تن خویش کرد

نه بر زیردستان دلریش کرد

مها زورمندی مکن با کهان

[...]

لب خشک مظلوم را گو بخند

که دندان ظالم بخواهند کند

تحمل کن ای ناتوان از قوی

که روزی توانا تر از وی شوی

خطابین که بر دست ظالم برفت

جهان ماند و او با مظالم برفت

نخفته است مظلوم، زاهش بترس

ز دود دل صبحگاهش بترس

نترسی که پاک اندرونی شبی

برآرد ز سوز جگر یا ربی

چراغی که بیوه زنی برفروخت

[...]

اگر زیر دستی برآید ز پای

حذر کن ز نالیدنش بر خدای

گرفتم ز تو ناتوانتر بسی است

تواناتر از تو هم آخر کسی است

فراخی در آن مرز و کشور مخواه

که دلتنک بینی رعیت ز شاه

دگر کشور آباد بیند به خواب

که بیند دل اهل کشور خراب