|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از ویرانی و غم ناشی از فقدان و گذشتن از زندگی یاد می‌کند. او به زیبایی و عمق بحر عرفان اشاره می‌کند و حسرت می‌خورد که چقدر از این معانی عمیق دور افتاده‌ایم. همچنین به ناله و غم بلبلان اشاره دارد که روایتگر تاریخ و حسرت‌های نهفته در آن هستند. به طور کلی، این شعر حسرتی عمیق نسبت به زیبایی‌های از دست رفته و مشکلات زندگی را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: صایب از این دنیای خراب و ویران به ستوه آمده است و افسوس می‌خورد که از دریای عمیق و ارزشمند عرفان، بهره‌ای نمی‌برد.
هوش مصنوعی: بلبلان با ناله‌های خود داستانی را روایت کردند و از گذشته‌ای یاد کردند که حسرت آن را می‌خورند: "آیا چه حسرتی دارد از آن روزگاری که پر از زیبایی و هنر بود؟"
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.