طخاری شاعر قرن چهارم و مداح آل سامان و معاصر با رودکی است.
صاحب چهار مقاله نام او را در ردیف شاعران مشهور آن دوره می‌آورد.
نام این شاعر در منابع قدیم‌تر ــ چون بعضی نسخ لغت فرس و مجمع‌الامثال به صورت «طحاوی» و در منابع جدیدتر به صورت «طخاری» یا «بخاری» آمده است.
مرحوم نفیسی در «احوال و اشعار رودکی» صورت درست‌تر آن را «طخاری» دانسته و او را منسوب به «طخار» از توابع مرو و از ناحیه معروف طخارستان ایالت معروف خراسان می‌داند وجه طحاوی منسوب به ناحیه طحا در مصر را بعید می‌داند.
از این شاعر شرح حال دیگری در کتاب‌ها نیامده و تنها دو بیت از اشعار او باقی مانده است که در فرهنگ‌های لغت مضبوط است.

اشعار او به کوشش آقای مجید امام‌وردی به نقل از کتابهای اشعار پراکنده شعرای فارسی زبان به کوشش ژیلبر لازار و همچنین شرح احوال و اشعار شاعران بی‌دیوان در قرن‌های ۳/۴/۵ هجری به تصحیح محمود مدبری در گنجور در دسترس قرار گرفته است.

قطعه: لبت گویی که نیم‌کفته گل است - می و نوش اندر او نهفتستی