|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ستایش پیر مغان می‌پردازد که از رموز می‌گوید و با ما حرف می‌زند. نرگس او چشمک می‌زند و باعث خوشحالی می‌شود. پرستار نیز از خوشی بیمار خبر دارد. در انتها، شاعر به واعظ توصیه می‌کند که به خاطر عزت خود سخنان بی‌مقدار نگوید، چرا که ارزش انسانی کم می‌شود وقتی که زیاد سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: بیایید به سراغ پیر مغان برویم، او که از رازهای می گفتگو می‌کند. او با زبانش معانی عمیقی را در حالی که ساغری پر دارد، بیان می‌کند.
هوش مصنوعی: چشمک زدن نرگس او دل را شاد می‌کند، مانند پرستاری که به بیمار می‌گوید حرفی خوشایند.
هوش مصنوعی: هرگز سخنان خود را بی‌ارزش نکن، زیرا اگر مرتباً سخن بگویی و به آن توجهی نداشته باشی، اعتبار خود را از دست خواهی داد و انسان در نظر دیگران کم‌ارزش خواهد شد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.