این کار به زر چو زر نخواهد شد

زر اگر مایل خران نشدی

حلقه فرج استران نشدی

صبر با عشق بس نمی‌آید

یار فریاد‌رس نمی‌آید

دل به کاری که پیش می‌نشود

یک قدم باز پس نمی‌آید

نومید مشو اگر چه امید نماند

کس در غم روزگار جاوید نماند

گر باد شوی ببندمت پای چو خاک

خورشید رخا ز روی ناخرسندی

چون سایه به هر خسی همی پیوندی

من در غم تو چرا بر می‌گریم و تو

بر من ز سر طنز چو گل می‌خندی

در قصه اهل عشق اسرار بسی ست

بعد از این دست ما و دامن دوست

پس از این گوش ما و حلقه یار

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

بیا که عاشق رنجور را خریداریم

فتادگان جهان را به لطف برداریم

ماه از رخ تو شکست هنگامه خویش

گل روی تو دید چاک زد جامه خویش

بالای تو خواند سرو را قامت خویش

مشک از خط تو در آب زد نامه خویش

ای مست هلا خیز که هنگام صبوح است

هر دم که درین حال زنی دام فتوح است

افتاد مرا ز عشق کاری و چه کار

زد در دل من زمانه خاری و چه خار

خال ستم زمانه می بین و مپرس

از رنگ رخم نشانه می‌بین و مپرس

احوال درون خانه از من مطلب

خون بر در آستانه می‌بین و مپرس

هم باز خورد به تو بلایی آخر

واندر تو رسد ز من دعایی آخر

درد دل من چنین نماند پنهان

سر بر کند این درد به جایی آخر

از دور بدیدم آن پری را

آن رشک بتان آزری را

در مغرب زلف عرض داده

صد قافله ماه و مشتری را

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم

مخالفان تو موران بدند، مار شدند

برآور از سر موران مارگشته، دمار

مکن درنگ و ازین پیش روزگار مبر

که اژدها شود ار روزگار یابد مار

اقب ساط شرس شمردل

موجد الفقره رخو المفصل

له اذا ادبر لحظ المقبل

کانما ینظر من سجنجل

یقعی جلوس البدوی المصطلی

[...]

چو پایان نبینی ز سر فتنه را

به پایان ز پای اندر آرد سرت