آنجا که نباشی تو از اینهام چه سود

وآنجا که تو آمدی بدینهام چکار؟

اذا رایت نیوب اللیث بارزه

فلا تظنن ان اللیث مبتسم

هم بگذرد این عنا و رنج و هوسم

روزی به مکافات تو آخر برسم

قدم بر جان همی باید نهادن

در این راه و دلم این دل ندارد

رنگ گلت از دلم سرشتند

چونانکه ز عشق تو گل من

در زین عنایت تو فتراکی هست

تا در زند این بنده به فتراک تو دست

دستی که ترا نخواهد آن دست بب

انگور شگال خورد و پینه تاک

هرچه در آینه جوان بیند

پیر در خشت پخته آن بیند

تا بعد از آن زمانه جافی برای او

اندر قدح چه افکند از تلخ و شور خویش

سوف تری اذا انجلی الغبار

افرس تحتک ام حمار

من به عذاب اندرم، آری رواست

مجلس عالی به شراب اندرست

بنام ایزد، بنام ایزد نگه کن تا توان بودن

غلام آنچنان رویی که گل رنگ آرد از رنگش

قصه یوسف مصری همه در چاه کنید

ترک خندان لب من آمد، هین راه کنید

گر آب شوی از تو نشویم رخ و دست

ور خاک شوی، آب کنم جای نشست

دیو از فعل زن رمیده شود

چون بر آمیزد او یکی تلبیس

در فریب و فسون و مکر و حیل

بندگی‌ها نمایدش ابلیس

باران دو صد ساله فروننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

فیالیت ما بینی و بین احبتی

من البعد ما بینی و بین المصائب

دارم به تو اشتیاق چندان که مپرس

دردی است به اتفاق چندان که مپرس

دستی که به دامن وصالت زدمی

بر سر زدم از فراق چندان که مپرس

ای خفته نگویی که مرا بیداری‌ست

وی شاد نگویی که مرا غمخواری‌ست

چون سرد شد از باد سحر زیور او

بیدار شدم ز خواب در بستر او